tag:blogger.com,1999:blog-6964733679462221842024-03-05T14:36:14.088-08:00KafeiniKafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.comBlogger102125tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-82600560401421460302012-03-25T08:56:00.001-07:002012-03-25T08:58:08.264-07:00Για τον Αντόνιο Ταμπούκι in memoriam<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPNz9n6xtIu3ZXWKT49g_8AdM4fF8854TUWO5eyKjRSB0YUOvClIUlZFffk4r2CD6SnaYc6Oh8Y_qN4B6yzOTq0-V_muv7onQVbyoj05ZAxqJ7vNMCXMReUMrOMvXUk5AcSvTzbMSgVCOv/s1600/807.gif"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 186px; height: 280px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPNz9n6xtIu3ZXWKT49g_8AdM4fF8854TUWO5eyKjRSB0YUOvClIUlZFffk4r2CD6SnaYc6Oh8Y_qN4B6yzOTq0-V_muv7onQVbyoj05ZAxqJ7vNMCXMReUMrOMvXUk5AcSvTzbMSgVCOv/s400/807.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5723864462605967458" border="0" /></a><br /><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=";font-family:";" >Όταν στα 1942, οι φίλοι ενός χαμηλόμισθου υπαλλήλου άνοιξαν το σεντούκι όπου είχε φυλάξει τα χειρόγραφά του, ανακάλυψαν ότι τέσσερις από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Πορτογαλίας – ο Αλπέρτο Καέριος, ο Μπερνάντρο Σοάρες, ο Άλβαρο ντε Κάμπος, κι ο Ρικάρντο Ρέις – ήταν ένα και το αυτό άτομο: ο άνθρωπος των γραμμάτων, Φερνάντο Πεσσόα. Τον αναφέρω απλά ως ‘άνθρωπο των γραμμάτων’ γιατί ολόκληρη η ζωή του Πεσσόα ήταν -για μένα- ένας αδιάλειπτος αναγραμματισμός. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=";font-family:";" >Η ετερωνυμία του Πεσσόα (η οποία, όπως πλέον γωρίζουμε ανέρχεται σε 16 τουλάχιστον ‘πρόσωπα’) είναι ένα από τα σαγηνευτικότερα, όσο και πιο δυσεπίλυτα, ζητήματα της μοντέρνας λογοτεχνίας. Θα ήταν μάλιστα δύσκολο να σκεφτούμε σήμερα το τι σημαίνει ‘μοντερνισμός’, δίχως να ποτιστεί η συζήτησή μας από τον καπνό της πίπας του ορθώνυμου Φερνάντο. Θεωρώ πως η αντίληψη ότι τα Πεσσοικά ετερώνυμα δεν ήταν άλλο από λογοτεχνικά ψευδώνυμα, αν και ευλογοφανής, είναι λανθασμένη, για έναν τουλάχιστον λόγο: τα ψευδώνυμα κρύβουν, ενώ κάθε ετερώνυμο απο-καλύπτει ένα άλλο πρόσωπο, μια νέα όψη του εαυτού. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=";font-family:";" >Η έκδοση από την <i>Άγρα</i> των κειμένων του Αντόνιο Ταμπούκι για τον Φερνάντο Πεσσόα αποτελεί μια πραγματικά σημαντική προσθήκη στην ελληνική βιβλιογραφία για τον «πιο μυστηριώδη ποιητή του 20<sup>ου</sup> αιώνα.» Το βιβλίο αποτελείται ουσιαστικά από τρία τμήματα: αυτοτελείς μελέτες, τρία κείμενα του Πεσσόα, και τις σχετικές διαλέξεις του Ταμπούκι στην É</span><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">cole</span><span style=";font-family:";" lang="EN-GB"> </span><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">des</span><span style=";font-family:";" lang="EN-GB"> </span><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">Hautes</span><span style=";font-family:";" > É</span><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">tudes</span><span style=";font-family:";" >. Η ανάλυση του Ταμπούκι έχει δύο αρετές. Πρώτον, αποφεύγει την μηχανική εφαρμογή κάποιας (ψυχαναλυτικής, στρουκτουραλιστικής, ή οποιασδήποτε άλλης ερμηνευτικά μεγαλόπνοης) θεωρίας, επιλέγοντας τον πιο δύσκολο δρόμο του να μιλήσει για το αντικείμενό του με βάση το ίδιο το έργο του Πεσσόα. Δεύτερον, η γνώση του για το έργο αυτό, επιτρέπει στον Ταμπούκι να ‘ελέγχει’ αποτελεσματικά – και με τον τρόπο αυτό να βελτιώνει καθοριστικά – ερμηνευτικές προτάσεις άλλων σχολιαστών. Στα αρνητικά, όμως, του ανα χείρας βιβλίου, θα πρέπει να σημειωθεί η επαναλητικότητα, όχι τόσο των ζητημάτων που επαναδιατυπώνονται σε κάθε κεφάλαιο, αλλά κυρίως, η ανα-παραγωγή φράσεων, παραπομπών, και παραθεμάτων διαφόρων συγγραφέων. Η πολύ ενδιαφέρουσα συλλογιστική που διατυπώνεται σε κάποιες μελέτες του πρώτου μέρους, αναπαράγεται αυτούσια στις διαλέξεις του τρίτου μέρους, δίχως περαιτέρω ανάπτυξη, ή εννοιολογική εμβάθυνση. Το πλήθος επιγραμματικών αναφορών και εκτενών παραθεμάτων διαφόρων συγγραφέων, οδηγεί μάλιστα τον Ταμπούκι σε ατοπήματα που δημιουργούν (αδίκως ίσως) την αμφιβολία για το αν έχει όντως διαβάσει τα κείμενα στα οποία αναφέρεται – όπως στην περίληψη του διηγήματος του Κόνραντ, </span><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">The</span></i><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB"> </span></i><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">Secret</span></i><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB"> </span></i><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">Sharer</span></i><span style=";font-family:";" >, όπου ο κύριος χαρακτήρας περιγράφεται δις από τον Ταμπούκι ως «ένας επιβάτης» – ενώ, όπως δηλώνεται από την αρχή του διηγήματος, πρόκειται για τον καπετάνιο ενός εμπορικού πλοίου. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=";font-family:";" >Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης μας έχει συνηθίσει σε άριστες μεταφραστικές εργασίες, και το παρόν έργο δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι υποσημειώσεις του, μάλιστα, παρέχουν στον Έλληνα αναγνώστη πολύτιμη βοήθεια για να διαπλεύσει την διακειμενική θάλασσα αυτού του βιβλίου. Είναι τέτοια όμως η φύση του πονήματος του Ταμπούκι, που θα χρειάζονταν κι άλλες διευκρινήσεις του επιμελητή για το λεξιλόγιο του βιβλίου, ιδίως όταν πρόκειται για τεχνικούς όρους που, ελλείψει επεξηγήσεων, μοιάζουν ακατανόητοι. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=";font-family:";" >Παράδειγμα: λίγες σελίδες πριν το τέλος του πέμπτου κεφαλαίου, διαβάζουμε ότι «Η ψυχή ... είναι ... ένας τόπος που δύσκολα ορίζεται: είναι η Συνείδηση και το Ασυνείδητο, το Εγώ, το Είναι και το Είναι εκεί.» Η φράση αυτή είναι, καταρχήν, χαρακτηρισιτκή της ταχύτητας με την οποία ο συγγραφέας εισαγάγει διάφορα ζητήματα μέσω κεφαλογράμματων λέξεων, δίχως να προσφέρει μια συστηματική ανάλυση των εννοιών που επικαλείται – και οι τέσσερις σελίδες κειμένου που ακολουθούν πριν το τέλος εκείνου του κεφαλαίου δεν αρκούν βέβαια ούτε για μια ακροθιγή πραγμάτευση αυτών των εννοιών στο έργο του Πεσσόα. </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=";font-family:";" >Ιδιαίτερη απορία μπορεί να προκαλέσει η έκφραση «το Είναι εκεί», η οποία νομίζω ότι δεν συναντάται στην καθομιλουμένη ελληνική. Υποθέτω ότι πρόκειται για μετάφραση (διαμέσου των ιταλικών του Ταμπούκι) του Χάιντεγγεριανού όρου </span><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">Dasein</span></i><span style=";font-family:";" > (μεταφρασμένου πριν δεκαετίες ως <i>ê</i></span><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">tre</span></i><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB"> </span></i><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">l</span></i><i><span style=";font-family:";" >à</span></i><span style=";font-family:";" > στα γαλλικά, και ως </span><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">being</span></i><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB"> </span></i><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">there</span></i><span style=";font-family:";" > στα αγγλικά – πλέον το </span><i><span style=";font-family:";" lang="EN-GB">Dasein</span></i><span style=";font-family:";" > έχει ‘πολιτογραφηθεί’ και μεταφέρεται αυτούσιο από Γάλλους και Άγγλους μεταφραστές) και του οποίου η δόκιμη μετάφραση, εδώ και τριάντα περίπου έτη, στα ελληνικά είναι όχι «το Εκεί είναι» αλλά «το εδωνά είναι». Μια σύντομη υποσημείωση ίσως να βοηθούσε τον αναγνώστη στο να κατανοήσει ότι το βασικό νόημα της εν λόγω φράσης έγκειται στο ότι η πρωταρχική αίσθηση ύπαρξης του ανθρώπου είναι «το ότι είναι εντός του κόσμου», άρρηκτο μέρος μιας γεμάτης νόημα πραγματικότητας, την οποία η Δυτική μεταφυσική επιχείρησε να διασπάσει τεχνητά σε ‘υποκειμενικά’ και ‘αντικείμενικά’ τμήματα (κακώς βέβαια, σύμφωνα με την φαινομενολογική αντίληψη που περιγράφει ο Ταμπούκι). </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=";font-family:";" >Οι καλύτερες στιγμές του βιβλίου είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτές που ο πολυμήχανος Ταμπούκι ανακτά την πεζογραφική του δύναμη, και αναλύει τον Φερνάντο Πεσσόα μέσα από την εμπειρία των ‘ηρώων’ του, όπως είναι ο δικός μου αγαπημένος ετερώνυμος, ο συγγραφέας του <i>Βιβλίου της Ανησυχίας</i>, Μπερνάντο Σοάρες. Εφαρμόζοντας στον Ταμπούκι την πρακτική εκτενών παραθεμάτων από άλλα κείμενα, ας μεταφέρω εδώ την κατακλείδα του δικού του κειμένου για τον Σοάρες, όπου διακρίνεται η τέχνη τόσο του Ιταλού συγγραφέα, όσο και του Έλληνα μεταφραστή: </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=";font-family:";" >«Με αυτό το πρόσωπο, με την ταπεινή κοινωνική ένταξη και τη μεγάλη ψυχή, η πόλη της Λισαβόνας κάνει μια πομπώδη είσοδο στη λογοτεχνία του αιώνα μας... Πρόκειται για μια πόλη φορέα μυστηρίου, γιατί ο αφηγητής έβαλε στην γεωμετρία της το μυστήριο της ύπαρξης. Και μαζί με τη Λισαβόνα κάνει την είσοδό του στη λογοτεχνία και ένας δρόμος, ... η οδός των Χρυσωτών του εμπορικού και βιοτεχνικού κέντρου της πόλης, στο οποίο υπάρχει και η οδός των ψιλικατζήδων, η οδός των βυρσοδεψών και η οδός των παπουτσήδων<b style=""><sup>.</sup></b> και μαζί με τον δρόμο κάνει την είσοδό του και το γραφείο μιας εταιρείας υφασμάτων, όπου κρύβεται αυτός ο μεταφυσικός γραφέας που πρέπει να είχε γνωρίσει κάπου τον Μπάρτλεμπυ του Μελβίλ. Ταυτόχρονα με τη Λισαβόνα, τον δρόμο και το γραφείο παίρνει τη θέση του στη λογοτεχνία και ένα κουρείο, μια κακοφωτισμένη τρύπα στην οποία κάθεται ο Μπερνάντο Σοάρες με μια πετσέτα χωμένη στο γιακά του. Έχει στο πρόσωπο μια ανεξιχνίαστη έκφραση, και κοιτάζει την πόρτα τού πίσω μέρους του μαγαζιού. Γιατί εκείνη η γέρικη πόρτα, από όπου θα περίμενε κανείς να εμφανιστεί ο κουρέας, βλέπει κατευθείαν στο Σύμπαν.»</span></p> <p class="MsoNormal" style=""><b style=""><span style=";font-family:";" > </span></b><br /><span style=";font-family:";" > </span><br /><i style=""><span style=";font-family:";" >Η Νοσταλγία του Πιθανού: Γραπτά για τον Φερνάντο Πεσσόα </span></i></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Antonio Tabucchi, μτφ: Ανταίος Χρυσοστομίδης</span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" >Άγρα, 2007</span><span style=";font-family:";" > </span></p> <p class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:";" ><br /></span></p>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-85508943721897351742011-06-27T12:44:00.000-07:002011-06-27T12:47:22.468-07:00Το ΜαρτύριοΣήκωσα το σεντόνι<br />και ήταν πάλι γυμνή στο πλάι μου<br />και πριν χαθεί<br />γύρισα να την κοιτάξω<br />και μη με κοιτάζεις μου είπε<br />δεν είμαι εγώ το σώμα που αγάπησες<br />αλλά εκείνο που θέλεις να θυμάσαι<br />κι εκείνο που δεν μπορείς να θυμηθείς<br />κι εκείνο που νομίζεις πως θυμάσαι.<br /><br /><br />ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ (1997)Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-64642513442044048232011-06-25T13:48:00.000-07:002011-06-25T13:51:16.348-07:00Λογοτεχνία με ημερομηνία λήξης<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.vivlia&id=7558"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 225px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXUX4JaIDAsqAc89KOtVV06-UAzk8_DTsaMwbGRE7U0-Y05Z2kh_1tZqHeedUEkTRKU_FsTJpF-WHefbTArYoVKdys0Aj07NOxtm6NkhuI9dT2lmmghEGhSwtjEJjm9tlSAJ07feehE42n/s400/books_field--2-thumb-medium.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5622262225085622370" border="0" /></a><a id="publishButton" class="cssButton" href="javascript:void(0)" target="" onclick="if (this.className.indexOf("ubtn-disabled") == -1) {var e = document['stuffform'].publish;(e.length) ? e[0].click() : e.click(); if (window.event) window.event.cancelBubble = true; return false;}"><div class="cssButtonOuter"><div class="cssButtonMiddle"><div class="cssButtonInner"><br /></div></div></div></a>Ένα <a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.vivlia&id=7558">άρθρο</a> για την ελληνική λογοτεχνία<br /><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-64662098658646483442010-05-08T00:04:00.000-07:002010-05-08T00:05:57.327-07:00Εικόνα & Πραγματικότητα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-Hj5fyPJjSN2x5bSmdbQNPavsTCz-sKbozw4lxqcrXIuF-zz9MJkXmt6GXjjS6IWuHbuuEcvme_i9aUZ1qS0tVBujH5beD1ErvbzCmhWvIdyZzUdoiUhe6vKvuQ37reHXftoKvbzGqa0I/s1600/14588205$W0_H0_R0_P0_S0_V1$Jpg.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 191px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-Hj5fyPJjSN2x5bSmdbQNPavsTCz-sKbozw4lxqcrXIuF-zz9MJkXmt6GXjjS6IWuHbuuEcvme_i9aUZ1qS0tVBujH5beD1ErvbzCmhWvIdyZzUdoiUhe6vKvuQ37reHXftoKvbzGqa0I/s400/14588205$W0_H0_R0_P0_S0_V1$Jpg.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5468791822121852738" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><a href="http://www.vimaideon.gr/"><span style="font-weight: bold;">Βήμα Ιδεών</span></a>, 7/05/2010,<span style="font-style: italic;"> Αφιέρωμα στην Εικόνα</span>, επιμέλεια Αντώνης Χατζημωυσής, με κείμενα από τους Γ. Πλειό, Γ. Κόρδη, Φ. Ζήκα, Χρ. Δερμεντζόπουλο, Γ. Παυλόπουλο, Γ. Ζεϊμπέκη, Δ. Νικολινάκο.<br /><div style="text-align: justify;"><br /><br />Κάθε εικόνα είναι μια επιφάνεια με νόημα: ό,τι δίνει νόημα στην εικόνα, όμως, δεν είναι ποτέ επιφανειακό.<br /><br />Για να ερμηνεύσουμε ορθά το νόημα της εικόνας καλό είναι να αποστρέψουμε για λίγο την προσοχή μας από το τι μας δείχνει, και να εστιάσουμε στο πώς το παρουσιάζει: ποιος είναι ο τρόπος, η λειτουργία, η (νοητική, κοινωνική, και πολιτισμική) διαδικασία μέσω της οποίας μια επιφάνεια μπορεί να απεικονίζει κάτι. Μια επιφάνεια λειτουργεί ως εικόνα όταν προσφέρει στην όρασή μας κάτι που δεν είναι παρόν. Η παρουσίαση αυτού που απουσιάζει, με τρόπο αβίαστο, άμεσο, και διακριτικό, είναι το στοίχημα που κάθε εικόνα φαίνεται να κερδίζει, είτε πρόκειται για το πορτρέτο του Ματίς απ’ τον Ντεραίν, είτε για μια καρδιά χαραγμένη στον φλοιό ενός δέντρου, είτε για τα διαδικτυακά φωτογραφήματα που μόλις έλαβα στο ‘κινητό’.<br /><br />Η κυριαρχία της λεγόμενης «εικονικής πραγματικότητας», συνοδεύεται από την υποχώρηση του στοχασμού γύρω από τη φύση, τη λειτουργία, και την αξία της ίδιας της εικόνας. Ενδεικτική είναι η αμηχανία πολλών διανοουμένων απέναντι στον εικονιστικό πληθωρισμό της εποχής μας – ενώ σε θεωρητικό επίπεδο εκφράζουν μια έντονη απαρέσκεια για την κυριαρχία των εικόνων, στον καθημερινό τους βίο δεν διστάζουν να κάνουν περισσή χρήση των τεχνητών, καλλιτεχνικών, και ηλεκτρονικών μηχανισμών οπτικής αναπαράστασης. Υπάρχει εντέλει τρόπος να αποφύγουμε την διαρκή μετατόπιση από την εικονολατρεία στην εικονοφοβία;<br /><br />Το σημερινό αφιέρωμα επιχειρεί να ερμηνεύσει την εμπειρία των εικόνων που κατακλύζουν το αντιληπτικό μας πεδίο, με τη βοήθεια φιλοσόφων της αισθητηριακής αντίληψης, ιστορικών της τέχνης, και ερευνητών του πολιτισμού. στόχος του είναι να αναδείξει την πολυμορφία της απεικονιστικής λειτουργίας, να επισημάνει τις ιστορικές καταβολές της εικονογραφίας ως επικοινωνιακού εργαλείου, και να φωτίσει μέρος της περίπλοκης διαδικασίας που επιτρέπει σε μια κατάλληλα επεξεργασμένη επιφάνεια να κοινωνεί στον θεατή το νόημά της. </div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-74002754968710563342010-05-05T01:04:00.000-07:002010-05-05T01:07:25.051-07:00Love call<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVgzjRDbx_Pdj14pD44qDZ9uzxr0QDa3GxPR3pLeZ0VLEnvA_GqYu9qKE18e2rZhv4DMEgQyfiZcMpFn0ytn35bzjNgBZEPRjchA8sUQSyx_FTtbEDvgedapWo3cUvtzLbvtrZd0DfUS66/s1600/17129_D__Detoni.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 175px; height: 157px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVgzjRDbx_Pdj14pD44qDZ9uzxr0QDa3GxPR3pLeZ0VLEnvA_GqYu9qKE18e2rZhv4DMEgQyfiZcMpFn0ytn35bzjNgBZEPRjchA8sUQSyx_FTtbEDvgedapWo3cUvtzLbvtrZd0DfUS66/s400/17129_D__Detoni.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5467694251573320994" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">I will clothe myself in your voice, in your voice, and invisibly I will go out into the street. I will stand there with your voice, with your voice inside me, and houses will pass me by like tired, half-sunken steamships. And it will last a hundred years, a hundred years, until birds take over your voice, your voice, to remind me I have to move on.<br /></div><br /><br /><div style="text-align: right;">Zagreb, 2005<br /></div><div style="text-align: right; font-weight: bold;"><br />Dubravko Detoni<br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-24806251631705514942010-04-29T11:00:00.000-07:002010-04-29T11:06:39.743-07:00Απρίλης 1943<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHsYm22VAtyYkA1Tyciv7arWxnP9CYC-Y4T8fXyp0T52T7jLHW1OJkul3RPek1CfDMOzp8UjBXq21SGrCHlAQ_F9dFaLwAyX9gZZBIEEG9V-K1FVi01yPWMKO_qGYPxmsEl4R2sFFCDNoN/s1600/AGRASTELLOS_gr.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 292px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHsYm22VAtyYkA1Tyciv7arWxnP9CYC-Y4T8fXyp0T52T7jLHW1OJkul3RPek1CfDMOzp8UjBXq21SGrCHlAQ_F9dFaLwAyX9gZZBIEEG9V-K1FVi01yPWMKO_qGYPxmsEl4R2sFFCDNoN/s400/AGRASTELLOS_gr.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465622184129930978" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><span style="font-style: italic;">Διψάς, του στίχου το πουλί,</span><br /><span style="font-style: italic;">της ξενιτιάς τ' αγέρι</span><br /><span style="font-style: italic;">μα ο κόσμος έχει ξενιτιές</span><br /><span style="font-style: italic;">κι ο κόσμος δεν τις ξέρει...</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Μην πεις: "Δεν καταδέχομαι!",</span><br /><span style="font-style: italic;">μην πεις: "Κι αχ, πώς να κάμω;"</span><br /><span style="font-style: italic;">Πιάσε το στίχο σου σκυφτός,</span><br /><span style="font-style: italic;">σαν το ψωμί από χάμω.</span><br /></div><br /><br /><div style="text-align: right;"><br /><div style="text-align: left;">Τέλλος Άγρας<br /></div></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-63596063696386662602010-04-19T10:23:00.000-07:002010-04-19T11:49:12.249-07:00Βραβεία ΔΙΑΒΑΖΩ - πρώτες εντυπώσεις<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKrsgPp04lm21dv_dVkSd75nBRx7RYqPicMk0ljHIYO9-2W_-XgB82Msn-54ejXtXEHRLlBCjBOWxDbsp9mS3K6VGLSRs2m8Oswm5n8wZ2duXbnKy63n80yDB-83K7iHJ3eet6PGEg6qTh/s1600/pariscafe20.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKrsgPp04lm21dv_dVkSd75nBRx7RYqPicMk0ljHIYO9-2W_-XgB82Msn-54ejXtXEHRLlBCjBOWxDbsp9mS3K6VGLSRs2m8Oswm5n8wZ2duXbnKy63n80yDB-83K7iHJ3eet6PGEg6qTh/s400/pariscafe20.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5461903394435241970" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Η ανακοίνωση της μικρής λίστας των Βραβείων Διαβάζω αποτελεί ένα από τα λίγα, ευρείας απήχησης «γεγονότα» του εκδοτικού ημερολογίου. Οι σκέψεις που μπορεί να καταθέσει κανείς είναι πολλές και αφορούν όχι μόνο στις επιλογές που φιλοξενούνται στην κάθε μία από τις 7 κατηγορίες, αλλά και στον τρόπο που νοείται η κάθε κατηγορία, ως διακριτό είδος που μας καλεί σε κοινή αξιολόγηση φαινομενικά ετερόκλητων έργων. Ας αφήσω όμως τα γραμματολογικά για μετά τον καφέ, και ας περιοριστώ στην καταγραφή των πρώτων, αδούλευτων -μα ελπίζω όχι αδόκιμων- σκέψεων.<br /><br />Η πλέον ισχυρή κατηγορία που συστηματικά, εδώ και αρκετά χρόνια, μας προσφέρει εξαιρετικούς τίτλους, είναι η πλέον ‘δυσπώλητη’ (αν μου επιτραπεί ο νεολογισμός) της αγοράς: αναφέρομαι στα έργα που συναπαρτίζουν την μία από τις ‘δίδυμες’ κατηγορίες των βραβείων: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ-ΜΕΛΕΤΗ. Τα δέκα βιβλία της κατηγορίας, παρά τους όποιους περιορισμούς μπορεί να εντοπίσει κανείς, είτε στην εκτέλεση των φιλόδοξων στόχων τους, είτε στην τεκμηρίωση των ερευνητικών τους υποθέσεων, αποτελούν μία όαση έλλογης πραγμάτευσης θεμάτων, που φωτίζουν ή επαναπροσδιορίζουν όψεις του λογοτεχνικού μας κανόνα.<br /><br />Η άλλη δίδυμη -και απροσδόκητα νεοβαπτισθείσα- κατηγορία ΔΙΗΓΗΜΑ-ΝΟΥΒΕΛΑ, δημιουργεί μικτά συναισθήματα, κυρίως διότι στην κλασική της εκδοχή, που θα περιελάμβανε μόνο το ΔΙΗΓΗΜΑ, φιλοξενεί τρεις τουλάχιστον δυνατούς τίτλους -από τους Μήτσου, Σκαμπαρδώνη, Στάμου- ενώ στην επισυναπτόμενη ΝΟΥΒΕΛΑ παραλείπει κάποιους από τους έμπειρους του πεζού είδους, όπως ο Θ. Γρηγοριάδης.<br /><br />Η λίστα του μυθιστορήματος είναι νομίζω από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων, αποφεύγοντας, εν πολλοίς, τον πειρασμό της συμπερίληψης τίτλων που η δημοσιότητά τους κατά το περασμένο έτος δεν αντιστοιχούσε στην πεζογραφική τους αξία. Είναι μάλιστα πολύ ενδιαφέρον ότι τα πιο σύγχρονα δείγματα γραφής δεν εντοπίζονται σε βιβλία με 'μοντέρνο' περιεχόμενο, αλλά σε αυτά με ιστορική (Γκουρογιάννης, Χουζούρη) ή αρχαιολογική (Χωμενίδης) θεματική!<br /><br />Ας ελπίσουμε ότι στις 10 Μαΐου θα αναδειχτούν οι καλύτεροι από τους μοναχικούς εργάτες του λόγου...<br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-2226687866637811892010-03-18T05:18:00.000-07:002015-08-27T09:07:53.677-07:00Μεσημβρινές Συνευρέσεις<br />
<div style="text-align: justify;">
Γνωρίστε την Εύα Στάμου, συγγραφέα του βιβλίου <span style="font-style: italic;">Μεσημβρινές Συνευρέσεις </span>(Εκδόσεις Μελάνι), μέσα από τις συνεντεύξεις της στην<a href="http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/news-voices/%C2%AB%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%C2%BB"> Athens Voice</a>, το <a href="http://lifo.gr/mag/features/1944">Lifo</a> και το μπλογκ '<a href="http://pandoxeio.wordpress.com/2009/11/16/aithrio18stamou/">Πανδοχείο</a>'.</div>
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp-vNv4vJI6jnnPfNFYPMtTMrfa9vLf8F2Ua37ofqJt6jhdFks601hqKIaffQ56LGliOkAb17m1VwN728YvFSbzvm49Zw8Ck8ip-umYXof_bhaxa52MBY52YxrGEJkITbcCLT3lQqsgr7K/s1600-h/Stamou_2.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5449949713877728322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp-vNv4vJI6jnnPfNFYPMtTMrfa9vLf8F2Ua37ofqJt6jhdFks601hqKIaffQ56LGliOkAb17m1VwN728YvFSbzvm49Zw8Ck8ip-umYXof_bhaxa52MBY52YxrGEJkITbcCLT3lQqsgr7K/s400/Stamou_2.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 251px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 181px;" /></a>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-31609404729733317312010-03-08T09:30:00.000-08:002010-03-08T12:12:15.349-08:008 Μαρτίου 2010Αγρίμι το χειμώνα<br /><br />φυτό τρυφερό την άνοιξη<br /><br />έντομο το καλοκαίρι<br /><br />πετεινό τ' ουρανού το φθινόπωρο.<br /><br />Τον υπόλοιπο χρόνο είμαι γυναίκα.<br /><br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Βάνα Παύλοβα</span> (Ρωσία)Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-10502928529233119002010-02-04T07:39:00.000-08:002010-02-04T07:54:02.690-08:00Απογευματινές σημειώσεις<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrHWFnhcuj9C5IlpxXqGe5hLZ4n3knGK23F-gTP0NUv1zfdYh9V3SLYftqxUqchK0kGyaHhzKK1aUUw2DbLB0C9nvozY7JJ1jpXk3rj1kTklO3OEpxHwmbbGhOvo93wmtPDbSIQfJjchHO/s1600-h/matisse.jpeg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 302px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrHWFnhcuj9C5IlpxXqGe5hLZ4n3knGK23F-gTP0NUv1zfdYh9V3SLYftqxUqchK0kGyaHhzKK1aUUw2DbLB0C9nvozY7JJ1jpXk3rj1kTklO3OEpxHwmbbGhOvo93wmtPDbSIQfJjchHO/s400/matisse.jpeg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5434413806760456082" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold;"><br />Η Εξέλιξη των Ειδών</span><br /><br />Είχε εντέλει προσέξει<br />πως όσο προχωρούσε η κατάσταση τόσο χειροτέρευε<br />κι έτσι αποφάσισε να διακόψει στον άνθρωπο.<br /><br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Ζωή</span><br /><br />Δεν τη νοιάζει αν μας δυσαρεστεί.<br />Ξέρει πως δεν θα ξανασυναντηθούμε πια.<br /><br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Για τη Μελαγχολία</span><br /><br />Μη φοβάστε. Όταν κτυπήση την πόρτα και δεν ανοίξετε<br />θα φύγη. Ειν' εύθικτη ευτυχώς,<br />είν' ευτυχώς ασυνήθιστη στα "όχι".<br /><br /><div style="text-align: right;"><br /><br />Κώστας Μόντης (1914-2004)<br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-42608571557571738742009-09-27T08:02:00.000-07:002009-09-27T08:13:31.610-07:00Το καμαράκι κάτω από τη σκάλα: εννέα δοκίμια<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9d-wUjrub93t_XZIw76frjMNKOqcmyd48kJHQVLcuoPo1_pwxYVHYTRYIIs15-_Dn0NjstUr0DDGzk-UOE6r3qA7b8N_9fq7_H_y0KsDU0gWsjo9MnDnRxRRzfU7AAtEh7G95mJR2pbCp/s1600-h/889.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 185px; height: 280px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9d-wUjrub93t_XZIw76frjMNKOqcmyd48kJHQVLcuoPo1_pwxYVHYTRYIIs15-_Dn0NjstUr0DDGzk-UOE6r3qA7b8N_9fq7_H_y0KsDU0gWsjo9MnDnRxRRzfU7AAtEh7G95mJR2pbCp/s400/889.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5386165264853368066" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Πότε ένα κείμενο είναι δοκιμιακό; Η γραμματολογική έννοια του δοκιμίου φαίνεται να επιδέχεται, καταρχήν, δύο αναλύσεις, μια αποφατική και μια καταφατική. Αποφατικά, το δοκίμιο μπορεί να οριστεί ως κάτι που, ενώ δεν περιορίζεται στην φιλολογική καταγραφή των σχετικών δεδομένων, δεν ολοκληρώνεται σε μια φιλοσοφική θεώρηση της ουσίας τους. Θετικά, το δοκίμιο προτείνει ένα νέο τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, αναδεικνύοντας τις υπόρρητες σχέσεις και τις άδηλες ποιότητες που νοηματοδοτούν την εμπειρία μας.<br /><br /> Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, δίνει η πρόσφατη συλλογή εννέα κειμένων του Διονύση Καψάλη -έμπειρου ποιητή και μάστορα του πεζού λόγου- για τον οποίο μπορεί, πιστεύω, να ειπωθεί εκείνο που ο Παλαμάς δήλωσε κάποτε για τον Ροΐδη: ο άνθρωπος αυτός, απλούστατα, γνωρίζει να γράφει.<br /><br /> Το αρχικό και το τελικό δοκίμιο του τόμου αποτελούν, κατά την άποψή μου, υπόδειγμα δοκιμιακού λόγου, ο οποίος μπορεί να συντονίζεται με τα ενδιαφέροντα ενός μη-εξειδικευμένου ακροατηρίου, να ευστοχεί στην διατύπωση των ζητημάτων που θέτει προς συζήτηση, και να αρθρώνει ουσιαστικές προτάσεις για την εις βάθος κατανόησή τους.<br /><br /> Δεν είναι όλα τα δοκίμια του Καψάλη εξίσου άρτια στη δομή τους, ενδελεχή στην πραγμάτευσή τους, ή πλήρη στην επιχειρηματολογική ανάπτυξή τους. Στην μελέτη για τον Άλκη Αγγέλου, με αντικείμενο τη σχέση «Λογίων και Ανάγνωσης», ο ειρμός της σκέψης διαρκώς ανακόπτεται από τις αλλαγές θεματικής εστίασης. Θα ήταν ίσως γονιμότερο για τον συγγραφέα να ανασυνθέσει στις καίριες λεπτομέρειές της την διαλεκτική, λόγου χάριν, προσωπικής αυτοδιδασκαλίας και ευρύτερης κοινωνικής παιδείας, ώστε να καταστεί σαφής η απάντηση όχι μόνο στο ερώτημα του τι ακριβώς ζητούσε ο Αγγέλου από τον Βικέλα, αλλά στο, κατ’ εμέ σημαντικότερο, ερώτημα του τι ζητά ο Καψάλης από τον Αγγέλου – ποιες πνευματικές ανάγκες ενός στοχαστή των αρχών του 21ου αι. μπορεί να ωθούν στην επανεξέταση του έργου ενός γραμματολόγου του όψιμου 20ου αιώνα;<br /><br /> «Η Ποιητική της Αγοράς» ανοίγει με δύο σελίδες εξαιρετικών παρατηρήσεων για την δικαιολογημένη αμηχανία που μπορεί να επιφέρει στον καλοπροαίρετο αλλά πρωτόπειρο σπουδαστή η μηχανική εφαρμογή όρων και αρχών της σύγχρονης λογοτεχνικής θεωρίας. ο συγγραφέας καταδεικνύει, μεταξύ άλλων, το αδόκιμο της μετάφρασης του λατινογενούς intertextuality ως «διακειμενικότητα» (χωρίς, ωστόσο, να προτείνεται μια ευστοχότερη απόδοσή του). Ακολουθεί η συνανάγνωση δύο ποιημάτων, του Παλαμά και του Άγρα, η οποία, δίχως να βιάζει τα έργο τους σε κάποιο εύπεπτο εξηγητικό σχήμα, εντοπίζει εκλεκτικές ποιητικές συγγένειες, αναδεικνύει στην συνάφειά τους τις αισθητικές ποιότητες του εκάστοτε κειμένου, και φωτίζει το ποιητικό πρόσωπο του κάθε δημιουργού στο αντικαθρέφτισμα της κοινωνικής και προσωπικής ιστορίας του. Αν θα έπρεπε να διατυπώσω κάποια ένσταση για αυτό το δοκίμιο, θα έλεγα ότι υστερεί σε αμεσότητα έκφρασης της αξιολογικής κρίσης που, δίχως ποτέ να αρθρώνεται ρητά, πιστεύω ότι έπεται λογικά από την ανάλυση του Καψάλη. Είναι ίσως παράδοξο για ένα τόσο καλογραμμένο κείμενο, ότι χρειάστηκε να το ‘επισκεφτώ’ αρκετές φορές ώσπου να σχηματίσω την άποψη ότι η ορθή ερμηνεία κάποιων φαινομενικά ουδέτερων χαρακτηρισμών του συγγραφέα σχετικά με το «βάρος της μείζονος ποίησης», συγκλίνει μάλλον με την δική μου προτίμηση για τον τρόπο με τον οποίο ο ελάσσων Άγρας «γειώνει το πάθος του Παλαμά», αποδίδοντας με τα χαμηλόφωνα ποιήματά του τον αυθεντικό ήχο του καθημερινού βιώματος.<br /><br /> Οι «Σκέψεις για τον Εμμανουήλ Ροΐδη» συνιστούν μία πραγματικά επιτυχημένη απόπειρα διάσωσης του συγγραφέα των Ειδώλων από τα παραμορφωτικά είδωλα που η καθ’ημάς μετανεωτερική ‘διανόηση’ έχει ανεγείρει πάνω στο corpus του Συριανού πεζογράφου. Η κριτική του Καψάλη κατά της βαρύγδουπης περιαυτολογίας και της ανερμάτιστης γενικολογίας που χαρακτηρίζει πρόσφατες αναλύσεις του Ροΐδη, είναι όχι μόνο απολαυστικά καυστική, αλλά και φιλολογικά οξυδερκής – η έμφαση, εντούτοις, στις ελλείψεις της τρέχουσας αποδομητικής ορθοδοξίας, ενέχει τον κίνδυνο οι πλέον σημαντικές ερμηνευτικές προτάσεις που διατυπώνονται στο τελευταίο τρίτο του κειμένου, να διαφύγουν της προσοχής, ή έστω να μην εκτιμηθούν επαρκώς σε μια πρώτη ανάγνωση.<br /><br /> Οι αρετές των δοκιμίων που συναποτελούν <span style="font-style: italic;">Το Καμαράκι κάτω από τη Σκάλα </span>είναι πολλές και ουσιαστικές. Ακόμη και αν ο αναγνώστης διαφωνεί με επιμέρους παρατηρήσεις, ή αν προσδοκά μια πληρέστερη πραγμάτευση των τόσο καίριων ζητημάτων που θίγει ο συγγραφέας, κατανοεί ότι παρακολουθεί την ανέλιξη της σκέψης κάποιου που επιθυμεί να συνομιλήσει με το κοινό του -- και για τον οποίο η διαδικασία της συγγραφής δεν στοχεύει στην οχύρωση του γράφοντα πίσω από ένα τείχος παραπομπών και παραθεμάτων, αλλά στην διατύπωση απόψεων που τον εκθέτουν στο κριτικό μας βλέμμα, συμβάλλοντας έτσι σε έναν απροσχημάτιστο διάλογο με όσους πιστεύουν ακόμη στην διαμόρφωση μιας «νέας ηθικής της λογοτεχνίας που δεν θα ηθικολογεί και που η γνώση δεν θα αναιρεί την ικανότητα του ανθρώπου [να απορεί και] να θαυμάζει.»<br /></div><br /><br /><div style="text-align: right;">Διονύσης Καψάλης, <span style="font-style: italic;">Το καμαράκι κάτω από τη σκάλα: εννέα δοκίμια</span>, Άγρα, 2008<br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-47902206596146015662009-06-06T07:01:00.000-07:002009-06-06T08:05:08.427-07:00Το φύλο της γραφής<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpcJ-VZoshcmhrkR8Ylh54tCZRed3_79JyD69OZBjIyHpS9eEvl7PzrbBhZMWU6nZ5hMl-Sazh29A_0citnU9WaZkbIvJUaOkjw8wnwz4Kh6aJxBDRySN-AAbGp3wFb2mnkndJN0F3FtZF/s1600-h/GD7926044@Thousands-of-books,-w-1530.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpcJ-VZoshcmhrkR8Ylh54tCZRed3_79JyD69OZBjIyHpS9eEvl7PzrbBhZMWU6nZ5hMl-Sazh29A_0citnU9WaZkbIvJUaOkjw8wnwz4Kh6aJxBDRySN-AAbGp3wFb2mnkndJN0F3FtZF/s400/GD7926044@Thousands-of-books,-w-1530.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5344230158899439954" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Η σημερινή επιφυλλίδα του Δημοσθένη Κούρτοβικ στο <span style="font-style: italic;">Βιβλιοδρόμιο</span> θέτει με αρκετά επιτυχημένο τρόπο -εύστοχα, κριτικά, αλλά χωρίς εμπάθεια (μάλλον με συμπάθεια)- ένα σύνολο κοινωνικών και πολιτισμικών ζητημάτων που αφορούν την σχέση συγγραφέων και αναγνωστικού κοινού στην περίπτωση της ευπώλητης παραλογοτεχνίας. Ας προσθέσω κάποιες, συντομότατες, επισημάνσεις.<br /><br />Κατ' αρχάς υπάρχει μια σοβαρή παράπλευρη απώλεια ζωτικού χώρου για την ποιοτική λογοτεχνία, καθόσον το συγκεκριμένο εκδοτικό φαινόμενο πλήττει και όσους δεν μετέχουν στο εμπορικό αλισβερίσι της παραλογοτεχνίας: πρόκειται για τη συνεχώς αυξανόμενη (κατά)χρηση του χώρου αξιόλογων εντύπων λογοτεχνικής κριτικής, προς ανάδειξη της παραλογοτεχνίας. Παρέχει επίσης αφορμή προβληματισμού το γεγονός ότι όλο και συχνότερα, τέτοιου είδους ευπώλητα, αν και κακότεχνα προϊόντα εμφανίζονται στις μακρές λίστες έγκριτων βραβείων. Τέλος, νομίζω ότι ένα από τα θύματα της όλης κατάστασης είναι η νοηματική παραφθορά των όρων 'γυναικεία γραφή' και 'γυναικεία λογοτεχνία' που ενώ στις αγγλόφωνες, τουλάχιστον, χώρες, δηλώνουν κάτι το πρωτοποριακό κι ανατρεπτικό (από την Virginia Woolf ως την Jackie Kay) στα καθ'ημάς οι όροι έγιναν δυστυχώς συνώνυμοι της πλέον συντηρητικής κι εύπεπτης μικροαστικής λογοτεχνίας.<br /><br /><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-70742715208505797012009-05-28T03:22:00.000-07:002009-05-28T03:40:39.887-07:00Fragment<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZcA1n2AA1fyBbkOoV0c-uWHN3ydqXhSBMPbZDGei_BE94kxuxavLoMGEInC4lJxtaFCQrWJ-7xcKvWzIK-6Sw9NYx4RCNzc35RWN8pqF-RtNgUH0gYeMcKkAKThjP5AyxoLimta0eHgKW/s1600-h/Gallery-24-hours-in-pictu-005-La+Serena,+Chile-+a+view+of+the+sunset+near+the+Andes.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 253px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZcA1n2AA1fyBbkOoV0c-uWHN3ydqXhSBMPbZDGei_BE94kxuxavLoMGEInC4lJxtaFCQrWJ-7xcKvWzIK-6Sw9NYx4RCNzc35RWN8pqF-RtNgUH0gYeMcKkAKThjP5AyxoLimta0eHgKW/s400/Gallery-24-hours-in-pictu-005-La+Serena,+Chile-+a+view+of+the+sunset+near+the+Andes.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5340819060408163090" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;">Νυκτὸς βουλεύειν, νυκτὸς δ᾽ ἓτι ὀξυτέρη φρήν<br />ἀνδρὰσιν. ἡσυχὶη δ᾽ ἀρετὴν διξημὲνῳ ἐσθλή.<br /></div><br /><br />Τη νύχτα να επιθυμείς - στους άνδρες, της νύχτας οξύτερη είναι η σκέψη - κι η ησυχία, για όποιον το άριστο ποθεί, υπέροχη είναι.<br /><br /><div style="text-align: right;">Φωκυλίδης<br /><br /><span style="font-size:85%;">6ος αι. π.Χ</span>.<br /><br /><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-64615737564110620062009-05-01T07:24:00.000-07:002009-05-11T14:57:21.123-07:001 Μάη 09<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgErfCaVb93tW42znKueuNHjHTDLk5DD4d9RtRUpS-9iY-C6xid6HyY1JWQzBa87uq6eYw6xlIGpCFnC8Uigd9hVZ2U7mBbj6DsbEeXLA4TiZCorJYq3kP3Qo3tqq1z3SON5T6ZARo2N8vz/s1600-h/268032855_d05bff8334.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 291px; height: 326px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgErfCaVb93tW42znKueuNHjHTDLk5DD4d9RtRUpS-9iY-C6xid6HyY1JWQzBa87uq6eYw6xlIGpCFnC8Uigd9hVZ2U7mBbj6DsbEeXLA4TiZCorJYq3kP3Qo3tqq1z3SON5T6ZARo2N8vz/s400/268032855_d05bff8334.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5330863028834752306" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><br />... ο συγγραφέας δεν διαθέτει κάποιο κείμενο, προκειμένου να το παραβάλει με το γραπτό του, καμία γλώσσα πριν τη γλώσσα. Αν τον ικανοποιεί η ομιλία του, τον ικανοποιεί λόγω μιας ισορροπίας που η ίδια ορίζει τους όρους της, λόγω μιας τελειότητας χωρίς πρότυπο.<br /></div><br /><br /><span style="font-size:100%;">Maurice Merleau-Ponty, <span style="font-style: italic;">Le langage indirect et les voix du silence</span> (1952)<br /><br /></span>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-21433806799249677412009-04-27T02:40:00.000-07:002009-04-27T03:02:46.707-07:00Κριτική και κριτικοί<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTzhishkgV4hbDx2dlUifpaTdNj9_aseRS9BvbR5kt2uClQNqJQTrBmJx3Ursz1swd1uMGQyJWSAPn15dDKLro9IAutuP0zCfSGM5jb9OdwPonPoYn0rldOY8x86G24wjMfviEZytAjSPB/s1600-h/Open-Book460_276.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTzhishkgV4hbDx2dlUifpaTdNj9_aseRS9BvbR5kt2uClQNqJQTrBmJx3Ursz1swd1uMGQyJWSAPn15dDKLro9IAutuP0zCfSGM5jb9OdwPonPoYn0rldOY8x86G24wjMfviEZytAjSPB/s400/Open-Book460_276.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5329309378933325378" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Όταν ο Debussy έφτασε στο πανδοχείο που θα τον φιλοξενούσε για τις διακοπές του στο Dover, έγραψε στο σημειωματάριό του πόσο ευτυχισμένος ήταν που θα περνούσε λίγο χρόνο μακριά από τα σαλόνια του Παρισιού όπου όλοι «οι μουσικοί μιλούν για ζωγραφική, και οι ζωγράφοι για μουσική».<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Αν ο Debussy θεωρούσε ότι η εύλογη ενασχόληση του κάθε δημιουργού είναι η τέχνη του - των μουσικών η μουσική που συνθέτουν, και των ζωγράφων τα εικαστικά τους τεχνήματα - προφανώς θα ένιωθε μάλλον άβολα στην Ελλάδα, όπου ακόμη θεωρείται «ότι το απαγορεύει η δεοντολογία ή η αξιοπρέπεια» (όπως δήλωσε πρόσφατα ο Δημοσθένης Κούρτοβικ) για έναν συγγραφέα να συζητά το έργο του, <span style="font-style: italic;">vis à vis</span> της εύστοχης ή άστοχης κριτικής που έχει δεχτεί. <br /><br />Η ομιλία του Κούρτοβικ περιείχε πολλά καλά στοιχεία - και μαζί με την ανεπιτήδευτη και πλέον ουσιαστική παρουσίαση του Τατσόπουλου, και την εξαιρετική ανακοίνωση του Καψάλη - ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις στην διημερίδα της Σχολής Μωραΐτη.<br /><br />Το συγκεκριμένο ζήτημα, όμως, που ex cathedra φαίνεται να αποφασίζει ο Κούρτοβικ, είναι πολύ ευρύ, και δεν θα μπορούσε να εξαντληθεί με την αποσπασματική αναφορά σε επιμέρους ισχυρισμούς. Πριν λίγο καιρό είχε εκτυλιχτεί μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων στο, πάντοτε ανοικτό προς συζήτηση, ‘Βιβλιοκαφέ’. Θα μπορούσα απλώς να καταγράψω τη δική μου, λιγοστή, εμπειρία επί του θέματος.<br /><br />Η διαδικασία κριτικής παρουσίασης στον ξένο τύπο, γίνεται, συνήθως, ως εξής: ο εκδότης μού προτείνει να παρουσιάσω ένα βιβλίο, αν δεχτώ, η κριτική μου θα σταλεί στον υπεύθυνο ύλης, ο οποίος αυτομάτως στέλνει αντίγραφό της στον συγγραφέα του κρινόμενου βιβλίου. Αν ο συγγραφέας το επιθυμεί μπορεί να καταθέσει τις όποιες ενστάσεις ή παρατηρήσεις του, τις οποίες μπορώ, δίχως όμως να υποχρεούμαι, να λάβω υπ' όψιν. Κατόπιν το κείμενό μου δημοσιεύεται στην τελική του μορφή, χωρίς εκδοτικές παρεμβάσεις.<br /><br />Όπως γνωρίζουμε, στην εγχώρια παραγωγή τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Θεωρώ, πάντως, ότι οι περισσότεροι επαγγελματίες κριτικοί γράφουν ως εάν (όπως έλεγαν κάποτε) ο κύριος αποδέκτης της κριτικής μας, δηλ. ο συγγραφέας του υπό κρίση κειμένου, θα μπορούσε άμεσα να απαντήσει, να διορθώσει ή να βελτιώσει την ερμηνευτική μας προσέγγιση. Ο διάλογος μεταξύ κριτή και κρινόμενου, εφόσον στην Ελλάδα δεν είναι υπαρκτός, λειτουργεί, πιστεύω, για κάποιους επαγγελματίες (ή αθεράπευτα ρομαντικούς) κριτικούς, ως ρυθμιστικό ιδεώδες. <br /><br />Κατά πόσο η απροκατάληπτη ανταλλαγή απόψεων σχετικά με τη λογοτεχνική εργασία του καθενός θίγει την «δεοντολογία ή την αξιοπρέπεια» του λογοτέχνη, είναι, όπως σημείωσα ένα ευρύτερο ζήτημα που φωτίζεται αλλά δεν εξαντλείται από την προσωπική εμπειρία ενός εκάστου εξ ημών.<br /><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-852338184865462082009-02-01T09:14:00.000-08:002009-02-01T09:28:41.571-08:00Το πεζό ποίημα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTsBBhh34RaWQT34iDcz3iUsxM3aOBaqPXl4MqmqNKvZ72ox0gd7s7Ihim-TUXES1aAKnECALztYLJBBJZCfySNFV8D0rXE1lOU8z9LThvB-zokUn6G6ayy83jluv0pfsh3u-uBVkexxMP/s1600-h/GD8072444@LIVERPOOL,-UNITED-KIN-4703.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 265px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTsBBhh34RaWQT34iDcz3iUsxM3aOBaqPXl4MqmqNKvZ72ox0gd7s7Ihim-TUXES1aAKnECALztYLJBBJZCfySNFV8D0rXE1lOU8z9LThvB-zokUn6G6ayy83jluv0pfsh3u-uBVkexxMP/s400/GD8072444@LIVERPOOL,-UNITED-KIN-4703.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5297881771897555042" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Ταξίδεψε, γνώρισε τη μελαγχολία των βαποριών, τα κρύα ξυπνήματα κάτω από τη σκηνή, τον ίλιγγο των τοπίων και των ερειπίων, την πίκρα των εφήμερων συμπαθειών.<br /></div><br /><br /><div style="text-align: right;"><i>L'éducation sentimentale </i>(1869)<br /></div><i><br /><br /></i><div style="text-align: right;">Καλό μήνα<br /><br /><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-3437167740576763272009-01-26T14:56:00.000-08:002009-01-26T15:57:00.186-08:00Watch that video<div style="text-align: justify;">Η εβδομάδα που πέρασε στη διεθνή πολιτική σκηνή, είναι αξιοσημείωτη για αρκετούς λόγους, κανέναν όμως τόσο σημαντικό όσο η μη-προβολή ενός video-clip. Όπως ίσως γνωρίζουν οι απανταχού βιβλιόφιλοι (ή, τουλάχιστον, οι ευσυνείδητα ουμανιστές) μία από τις πιο καίριες κινήσεις προσφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας προς τον δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης λογοκρίθηκε από έναν τηλεοπτικό κολοσό. Πρόκειται για μία τρίλεπτη ταινία που φέρει την υπογραφή της Disaster Emergency Committee - της εξέχουσας ομάδας των δεκατριών διεθνών φιλανθρωπικών οργανισμών που -ανεξαρτήτως θρησκευτικών δογμάτων και πολιτικών ιδεολογιών- παρέχει άμεση ιατρική και σιτική στήριξη σε θύματα εγκλημάτων πολέμου. Το γεγονός της λογοκρισίας ενός φιλανθρωπικού βίντεο είναι νομίζω αξιοσημείωτο για τουλάχιστον τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η Disaster Emergency Committee δεν είναι ένας μόνιμος οργανισμός - συνέρχεται μόνο όταν συντρέχουν εξαιρετικές συνθήκες: νομίζω ότι σε διάστημα 35 ετών είναι μόλις η τέταρτη φορά που το μέγεθος και η φύση της ανθρωπιστικής καταστροφής κατέστησε απαραίτητη την επανασύσταση της επιτροπής. Ο δεύτερος είναι ότι η λογοκρισία επεβλήθει από τον (υποτιθέμενα) πλέον αδιάβλητο τηλεοπτικό οργανισμό της Βρετανίας: το BBC. Η ευτελής δικαιολογία που χρησιμοποιήθηκε από τον Διευθυντή του Τηλεοπτικού Οργανισμού ήταν ότι, ώς 'πολιτικά ουδέτερο', το BBC δεν επιθυμεί να προβάλλει μια ταινία που μπορεί να εκληφθεί ως μη φιλική προς ένα από τα αντιμαχόμενα μέρη. Το τρίτο στοιχείο είναι ότι η ανακοίνωση του Διευθυντή δεν εξόργισε μόνο τους εργαζόμενους δημοσιογράφους του BBC, αλλά προκάλεσε την αντίδραση και μελών της κυβέρνησης (ιδιαίτερα του Υπουργού Υγείας, ο οποίος στηρίζει και συντονίζει τη αποστολή ιατρικής βοήθειας προς την Παλαιστίνη). Αυτό που εκπλήσσει πάντως εμένα είναι το επίπεδο στο ποίο κινήθηκε η συζήτηση γύρω από το επίμαχο κλιπ: το BBC (καλώς ή κακώς) δεν υποχρεώθηκε να αλλάξει την απόφασή του - οι δημοσιογράφοι που διαφώνησαν βρήκαν τρόπο και να δημοσιοποιήσουν το θέμα, και να φροντίσουν για την προβολή του κλιπ με άλλα μέσα - μα πάνω από όλα η ίδια η τρίλεπτη ταινία δίνει μαθήματα πολιτικής παρέμβασης σε μια κρίσιμη στιγμή, εστιάζοντας σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη, επικαλείται το ανθρώπινο συναίσθημα, χωρίς να καταφεύγει στον φτηνό συναισθηματισμό. Η απόφαση να μην προβληθεί η ταινία των φιλανθρωπικών οργανισμών δεν εμπίπτει στην αθώα κατηγορία της 'πολιτικής ίσων αποστάσεων' - νομίζω πως η ανηθικότητα δεν είναι ποτέ πολιτικά ουδέτερη. But please judge for yourself: <a href="http://www.guardian.co.uk/media/video/2009/jan/26/dec-gaza-appeal">watch that video...</a><br /><br /><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-58336991111942276302009-01-07T12:59:00.000-08:002009-01-08T00:29:55.246-08:00διάλειμμα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5gesfWxbvc8QgQzflQ1-HFjC5o0invG-_Hv_AsqBE5QHscLxoG2CSpCKO6vQqq3pwCNuobSnq92D8zYxP-igRGoxAlnfWJzOQvj1OdEKnOymzedmscro353bgOWukGzsix_UIcoLFGvf3/s1600-h/chun.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 374px; height: 373px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5gesfWxbvc8QgQzflQ1-HFjC5o0invG-_Hv_AsqBE5QHscLxoG2CSpCKO6vQqq3pwCNuobSnq92D8zYxP-igRGoxAlnfWJzOQvj1OdEKnOymzedmscro353bgOWukGzsix_UIcoLFGvf3/s400/chun.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288835524367513842" border="0" /></a><br /><br />Crickets are singing.<br />They’re singing as if to say,<br />“If I don’t sing now it’ll be too late.”<br /><br />Naturally<br />that makes me cry.<br /><br /><div style="text-align: center;">***<br /><br /></div><br />A day with clouds.<br />The clouds are sad.<br /><br />A day without clouds.<br />The sky is sad.<br /><br /><br /><div style="text-align: center;">***<br /></div><br />QUIET<br /><br />Each tree<br />casts a shadow.<br /><br />A tree<br />is a quiet flame.<br /><br /><div style="text-align: right;"><br />Jukichi Yagi, <span style="font-style: italic;">Note D</span> (1926)<br /><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-50836524435768593062008-12-25T08:35:00.001-08:002008-12-25T11:42:44.467-08:00Harold Pinter (1930-2008)<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQqT_VWnj3nY9QRQtWrwzQHApqDIy8PbazPKWQf_HDNgUS_hzkJS9YBS_LUdcopF3ZyaB2qbOES6psA8N16FSJlPK5VN9Z26gVHqzwBBezxFA2c_AGuiniNHDrjpihk6iP9cLUg3KGwd8t/s1600-h/pinter300x230.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 230px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQqT_VWnj3nY9QRQtWrwzQHApqDIy8PbazPKWQf_HDNgUS_hzkJS9YBS_LUdcopF3ZyaB2qbOES6psA8N16FSJlPK5VN9Z26gVHqzwBBezxFA2c_AGuiniNHDrjpihk6iP9cLUg3KGwd8t/s400/pinter300x230.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5283767318436479986" border="0" /></a>Ήταν ένας από τους ελάχιστους θεατρικούς<span style="font-weight: bold;"> συγγραφείς</span> - η κάθε φράση του σε κυρίευε όταν τον ακολουθούσες στην τυπωμένη σελίδα, όπως κι όταν παρακολουθούσες την δράση των ηρώων του στη σκηνή. Στιγμές που εντυπώθηκαν στον νεανικό μου νου: η ανάγνωση του <span style="font-style: italic;">Betrayal</span> στα αυτοτελή θεατρικά φυλλάδια του Faber, και η ερμηνεία του Pete Postlethwaite ως 'Max' στην παράσταση του <span style="font-style: italic;">Homecoming</span>.<br /><br /><div style="text-align: center;">Pinter: ο μέγας Δωριεύς της θεατρικής έκφρασης.<br /><br /><br /></div></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-14851910934555014362008-12-24T11:23:00.000-08:002008-12-24T11:50:45.983-08:00Νηπενθή<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpfKdCnTlerQBsFEDgAPcf23mqDsDneywCDVEaJ2Y_YoTv8myUeGMzpFtwNV_BFOs9oyM6FNOD09lMLLppmwxOI9fA0teyduvcke6CDRMfr0dSRv6QAiN3htCWKY0K03J7kkoiv6yyxkWt/s1600-h/kariotakis.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 262px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpfKdCnTlerQBsFEDgAPcf23mqDsDneywCDVEaJ2Y_YoTv8myUeGMzpFtwNV_BFOs9oyM6FNOD09lMLLppmwxOI9fA0teyduvcke6CDRMfr0dSRv6QAiN3htCWKY0K03J7kkoiv6yyxkWt/s400/kariotakis.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5283440332139422578" border="0" /></a><span style="color: rgb(153, 0, 0);font-size:100%;" >Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη...</span><br /></div><br /><br /><div style="text-align: center;">Γιώργος Κόρδης: εικαστική διαδρομή<br />στην ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη<br /></div><br /><div style="text-align: center;"><br />Αίθουσα Τέχνης ΑΕΝΑΟΝ<br /><br />έως 30 Δεκεμβρίου<br /><br /></div><img src="file:///Users/anthony/Library/Caches/TemporaryItems/moz-screenshot.jpg" alt="" />Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-34671513769867319742008-12-13T05:18:00.000-08:002008-12-13T06:39:08.128-08:00Απογευματινοί Περίπατοι<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsNZcvbS_7cW8oGYDNHcC3TYKA7lRW4SB47IeN8JaWr5TB5NlsDclVVGBPXTUbN2mDLlrreO_qYfQKzQowTeSNcliAWcOAp1glvT0ch2-0x4Mc9mPIkcnsBdBmDgwLSMvDZJZTOg0oKBzf/s1600-h/Athens,+December+10-+A+far-right+supporter,+holding+a+knife.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 261px; height: 343px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsNZcvbS_7cW8oGYDNHcC3TYKA7lRW4SB47IeN8JaWr5TB5NlsDclVVGBPXTUbN2mDLlrreO_qYfQKzQowTeSNcliAWcOAp1glvT0ch2-0x4Mc9mPIkcnsBdBmDgwLSMvDZJZTOg0oKBzf/s400/Athens,+December+10-+A+far-right+supporter,+holding+a+knife.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5279263606783006114" border="0" /></a>Ακροδεξιός κάνει μια βόλτα, υπό το βλέμμα των παραταγμένων αστυνομικών δυνάμεων, στη γωνία Πατησίων και Αβέρωφ - Τετάρτη, 10 Δεκέμβρη.<br /></div><br /><br /><br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1ZWfajFxRKnoZMmvYQY8jSyop3NccYkm2E_wFR5wdIcZJAmPdOgBHMEHzjOeTBu9qQ-jDZ4asHjgolfCMlQlFnhUJHz45PyhQ1Wu8bXsw9BIyQyxySNkUNSM0F1OPnByg11OXu6tCDYXF/s1600-h/epeisodia04.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1ZWfajFxRKnoZMmvYQY8jSyop3NccYkm2E_wFR5wdIcZJAmPdOgBHMEHzjOeTBu9qQ-jDZ4asHjgolfCMlQlFnhUJHz45PyhQ1Wu8bXsw9BIyQyxySNkUNSM0F1OPnByg11OXu6tCDYXF/s400/epeisodia04.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5279265976935148050" border="0" /></a>Διέφυγε το μοιραίον - Τρίτη, 9 Δεκέμβρη.<br /></div><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5PPyR8wETWPV3W5j3yJXrbDlrXkljpZazvBlFgmHCw-QvNRllcG0X9k1VbIiSgZ2rxJaZgrDOl3-eqn_35AY5TKhaya2vVSSHgs2krjdTCllEhzNRZfPx4pVXVMsM77mxSFj95QHfTbI4/s1600-h/A+Palestinian+demonstrator+uses+a+slingshot+to+hurl+stones+at+Israeli+border+police.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 270px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5PPyR8wETWPV3W5j3yJXrbDlrXkljpZazvBlFgmHCw-QvNRllcG0X9k1VbIiSgZ2rxJaZgrDOl3-eqn_35AY5TKhaya2vVSSHgs2krjdTCllEhzNRZfPx4pVXVMsM77mxSFj95QHfTbI4/s400/A+Palestinian+demonstrator+uses+a+slingshot+to+hurl+stones+at+Israeli+border+police.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5279266460561185826" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;">Παλαιστίνιος στρέφει τη σφενδόνη του κατά αστυνομικών της Ισραηλινής συνοροφυλακής - Δευτέρα, 8 Δεκέμβρη.<br /></div><br /><br /><br /><div style="text-align: right;"><br />photorelease: <span style="font-weight: bold;">Αssociated Press</span><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-82088043922517252012008-11-21T13:55:00.000-08:002008-11-23T01:18:10.053-08:00Πανόπτικον<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjprO1jYTBBZcuVKMwNBV7TB6UGMKwCccW7ThJaF801ikiQR_ZUlTQI7enN_KFWU4f9Y_3yDB9D47B8rbaTjLmlDCNlQGOjwC9UPzLvTLp-bV0S0dfqdYmXyh8rtlhAI5kTWqhuTyA1VXGU/s1600-h/Starlings.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 171px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjprO1jYTBBZcuVKMwNBV7TB6UGMKwCccW7ThJaF801ikiQR_ZUlTQI7enN_KFWU4f9Y_3yDB9D47B8rbaTjLmlDCNlQGOjwC9UPzLvTLp-bV0S0dfqdYmXyh8rtlhAI5kTWqhuTyA1VXGU/s400/Starlings.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5271403605091415746" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Επειδή οι καιροί δεν βοηθούν την ενασχόληση με οτιδήποτε ευχάριστο, σκέφτηκα να διασκεδάσω την περιρρέουσα θλίψη των τελευταίων ημερών, ανακαλώντας την κουβέντα του Παΐσιου, ενός αρκετά έντεχνου παρατηρητή τής κατάστασης όσων νιώθουν διαρκώς κρατούμενοι από συμπλέγματα κι αδυναμίες που ακυρώνουν την 'ελευθερία κινήσεων' που -διατεινόμαστε πως- μας ανήκει: "Πρώτη φορά βλέπω φυλακές με ανοιχτές τις πόρτες και τους φυλακισμένους να μην τους κάνει καρδιά να βγουν έξω".<br /><br /><div style="text-align: center;">***<br /><br /></div>Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια από την τελευταία φορά που οι διαμαρτυρίες των κρατουμένων αντήχησαν στα κελιά όλης της χώρας. Δεν γνωρίζω αν πράγματι άλλαξε κάτι το διάστημα που μεσολάβησε - το ενεργό ενδιαφέρον για την κατάσταση κάποιων συμπολιτών μας διαρκεί περίπου όσο και η παραμονή των ιστοριών τους στα πρωτοσέλιδα.<br /><br />Από τις κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου θυμάμαι μόνο μια φωτογραφία με δυο τυφλά χέρια ανάμεσα στα κάγκελα να κρατούν ένα ανορθόγραφο πανό: "μάνα πάρε τα θρήματα της ψυχής μου".<br /><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-12937223542784673432008-10-19T10:05:00.000-07:002008-10-21T07:50:32.062-07:00Πρωϊνό<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ37CjP2CEZNy2R0Vbw36nBt79pjxFStb43NU5UZJpMncZ1mJojbV3v4kLZYUp10wqfK-cDZUIYq67lpt4X2H4SARQyAa7WuTTvF0JZclqT1LDsuNxMiHHskkK0vzXtELpCHFDrjnyuhlw/s1600-h/lems02.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ37CjP2CEZNy2R0Vbw36nBt79pjxFStb43NU5UZJpMncZ1mJojbV3v4kLZYUp10wqfK-cDZUIYq67lpt4X2H4SARQyAa7WuTTvF0JZclqT1LDsuNxMiHHskkK0vzXtELpCHFDrjnyuhlw/s400/lems02.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5258912536762232674" border="0" /></a><br />Ξεκίνησα υπολογίζοντας την απόσταση ανάμεσα <br /><br />στην αναπνοή και τον καφέ.<br /><br /><br />Τώρα αχνίζει το μυαλό μου <br /><br />ονείρατα γεμάτο.<br /><br /><br />Δεν θυμάμαι πια από που εισβάλουν <br /><br />οι εικόνες στη φράση μου.<br /><br /><br />Ξέρω απλά πως δεν υπάρχω <br /><br />παρά μες σ’ ένα κυδώνι.<br /><br /><br /><br /><div style="text-align: right;">.<br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-89992195532765788372008-10-13T01:06:00.000-07:002008-10-13T01:26:58.383-07:00Carte postale II<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTzlBz_Ru8JcqJNClc6SKLkmc6OpQCFx4O_ZrbjkrWcsraOZM_Dt-IUFw9FgxLHgkWGGYX6wWkS0hNkFHvyP_xqxMdBdDnSdruplBoJiWad81W01FdnZy6I4BpZupK-7M2dMk4EozQ2SIF/s1600-h/7.olo.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTzlBz_Ru8JcqJNClc6SKLkmc6OpQCFx4O_ZrbjkrWcsraOZM_Dt-IUFw9FgxLHgkWGGYX6wWkS0hNkFHvyP_xqxMdBdDnSdruplBoJiWad81W01FdnZy6I4BpZupK-7M2dMk4EozQ2SIF/s400/7.olo.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5256551770603909954" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Το υπέρβαρο των αποσκευών θα του στοίχιζε 20 λίρες και δεν ήθελε να δώσει τόσα λεφτά πριν καν αρχίσει το ταξίδι του. ‘Μπορεί να κρατάω μαζί μου το γιλέκο,’ είπε στον υπάλληλο κι έσκυψε ν’ανοίξει το σακβουαγιάζ. Ο υπάλληλος τον κοίταξε επικριτικά, ενώ οι τουρίστες που περίμεναν πίσω του άρχισαν να δυσανασχετούν που ο νεαρός χρονοτριβεί, διατεινόμενος πως η αφαίρεση από το σακβουαγιάζ ενός γιλέκου θα τον γλυτώσει από το πρόστιμο για το υπέρβαρο των 9 κιλών. Όπως τράβηξε το φερμουάρ, το πρώτο που φάνηκε ήταν η εσωτερική επένδυση του κράνους, κατόπιν οι μεταλικές αγγράφες, εγχειρίδια με τίλους σε αγγλικά κι αραβικά, κι ο υπνόσακος ερήμου, ώσπου βρήκε το γιλέκο παραλλαγής από αλεξίσφαιρο υλικό. Το τοποθέτησε στο σημείο ζύγισης των αποσκευών: ήταν 6 κιλά και 700 γραμμάρια. Απογοητευμένος, ο νεαρός άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του για μετρητά, αλλά ο υπάλληλος, χωρίς να ρωτήσει οτιδήποτε ξανά, πληκτρολογούσε διαφορετικά στοιχεία στο κομπιούτερ, ώστε να τον αφήσει να περάσει χωρίς πρόστιμο.<br /><br />Η κρίση των χρηματιστηρίων στις δύο πλευρές του Ατλαντικού έχει ρίξει σε ευεργετική λήθη όλα τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αγγλική κοινωνία. Οι στρατιώτες συνεχίζουν να ‘χάνονται’ στο ασιατικό μέτωπο, οι ‘παράπλευρες απώλειες’ των αμάχων απ’τη Καμπούλ ως τη Βασόρα αυξάνονται διαρκώς, αλλά τίποτα πλέον δεν φαίνεται να αποσχολεί τόσο την πλειονότητα των Βρετανών όσο οι διακυμάνσεις στην αξία των μετοχών. Αν ήταν περισσότερο ενημερωμένοι μπορεί και να τους καθησύχαζε το γεγονός ότι ο ‘βιομηχανικός δείκτης’ για τις κατασκευαστικές εταιρείες όπλων είναι σταθερά ανοδικός.<br /><br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-style: italic;">Manchester Airport</span><br />12/10/08</span><br /></div></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-696473367946222184.post-39468340737154941192008-10-09T07:55:00.000-07:002008-10-09T08:06:56.118-07:00Carte postale<div style="text-align: justify;">Ο κηπουρός έλεγξε με τα δάχτυλά του το φύλλωμα των δένδρων κι άνοιξε τη μικρή κάνουλα για να ποτίσει το περβάζι. Παρήγγειλα τον δεύτερο καφέ της μέρας, προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι πιο παράξενο: ότι η πάχνη στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης πυκνώνει όσο περνάει η ώρα, ή ότι στην κεντρική αίθουσα αναμονής μεγαλώνουν τρεις νερατζιές;<br /></div><br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;">Bar Central</span>,<br />9/10/08<br /></div><div style="text-align: right;"><br /></div>Kafeinihttp://www.blogger.com/profile/17452654378081131523noreply@blogger.com0