Είναι η ασφυξία ... από τη μεγαλοστομία των ιθυνόντων, και τη στάχτη που στροβιλίζεται στο μπαλκόνι μου... Είναι η δύσπνοια από την αναμονή νέων για το αν θα σωθεί έστω το μουσείο της Ολυμπίας... Είναι η θολούρα από τα κροκοδείλια δάκρυα όσων προσβλέπουν σε εκλογικές νίκες ύστερα από μαζικές νομιμοποίησεις αυθαιρέτων σε πρώην δασικές περιοχές... Είναι η σιωπή των θυμάτων που καλύπτει τον ήχο άλλης μιας τηλεοπτικής διαμάχης.
Ενας από την παρέα των λουόμενων πρόλαβε να βγει από τη θάλασσα ώστε να απαντήσει την κλήση στο κινητό: «Είμαστε στην Παλιά Επίδαυρο... Ηρθαμε για μπάνιο, και μετά λίγη κουλτούρα...» Η συνδιάλεξη έληξε ύστερα από μερικά εγκάρδια χαχανητά, αλλά το κινητό παρέμεινε ανοιχτό όλο το βράδυ. Ενα από τα εκατοντάδες τηλέφωνα που κατά την διάρκεια της παράστασης έστελναν μηνύματα ή αντάλλασσαν κλήσεις με κινητά που οι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν το προνόμιο να βρίσκονται εκείνο το βράδυ στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ο θόρυβος των κινητών συντονίστηκε άριστα με το ενθουσιώδες χειροκρότημα που έλαβε η Καραμπέτη άμα τη εμφανίση της επί σκηνής με την πράσινη βραδινή τουαλέτα – πριν καν ανοίξει το στόμα της ή φέρει την πρώτη από τις ελικοειδείς βόλτες που απαιτούσε ο ρόλος της ως 'Τζέσικα Ράμπιτ'.
