Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
σήμερα οι άνθρωποι μ' αγαπούν
μιά γυναίκα μού χαμογέλασε
ένα κορίτσι μού χάρισε ένα κοχύλι
ένα παιδί μού χάρισε ένα σφυρί
Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στις πλάκες
τα γυμνά ποδάρια των περαστικών
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κανείς δεν τρομάζει
όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες
και μιά ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
στον ουρανό
Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής
εικόνα: Γιώργος Κόρδης
κείμενο: Μίλτος Σαχτούρης
Καλό μήνα
3 comments:
Καλό μήνα. Πολύ δυνατός ποιητής, ο χρόνος το δείχνει. Η απομάκρυνση από τις συνθήκες συγγραφής (εμφύλιος και μετά) τον φωτίζει αλλιώς. ΔΕν μπορώ να τον διαβάσω για πολύ. Έχει έναν ιδιόρρυθμο, πρωτογενή (εννοώ δεν τον αφήνει να αφομοιωθεί και να διαχυθεί εντελώς) πόνο-κραυγή (¨ΟΧι θλίψη), πραγματωμένο διαρκώς στην κορύφωση των ποιημάτων με ξίφη, δόντια, μαχάιρια, πληγές άγριες κι απότομες και αν τον διαβάζω συνέχεια μου γεννά ένα αίσθημα εξέγερσης, θυμού, ακόμα και επαναστατικής ευφορίας! (όπερ άτοπον!). Λιγότερο γνωστά του είναι τα ποιήματα με γυναικείες μορφές (δεν ταίριαζαν στα γνωστά καλούπια; αλλά δεν πολυταίριαζαν και στα αλά Ρίτσο μοτίβα, με τις κουρασμένες μητέρες κλπ) Μια αλλιώτικη αγάπη και κατανόηση. Όπως:Σκισμένα τα κορίτσια σα χαρτόνι-με στίγματα από θειάφι μέσα στο κεφάλι-με χόρτο θυμωμένο μεσ στο στόμα-να σπάζουν το φλιτζάνι του ουρανού...
Νομίζω θέλει επανανάγνωση. Όπως πολλά στη ζωή μας
Καλησπέρα Pellegrina,
επιστρέφω συχνά στον Σαχτούρη, η πικρή του γεύση είναι ένα αντίδοτο σε όσα γλυκανάλατα κι εύκολα μας βομβαρδίζουν - αλλά μπορώ να τον διαβάζω παντα σε μικρές δόσεις, για τους λόγους που πολύ καλά εξηγείς. Χαιρετώ, Κ.
καλό μήνα και σε σένα!
Post a Comment