Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την αιτιολόγηση των πράξεων, από την δικαίωση των επιλογών που οδηγούν στην πράξη. Ένα σημαντικό στοίχημα για κάθε θεατρικό δημιουργό είναι να καταδείξει τη λογική που διέπει τη ζωή των ηρώων του, δίχως ηθικολογίες - χωρίς δηλ. να προκρίνει ή να κατακρίνει τα όσα εκτυλίσσονται πάνω στη σκηνή, με βάση θεωρητικά σχήματα εξωγενή προς την ίδια τη θεατρική διαδικασία.Για τον λόγο αυτό, νομίζω, ότι οι πιο δημοφιλείς αναγνώσεις του έργου του Ευγένιου Ο' Νηλ - ως μηχανική μεταφορά βιογραφικών, ψυχαναλυτικών, θρησκευτικών, ή κι εθνολογικών δεδομένων - ηχούν παράταιρες ή τουλάχιστον σοβαρά ανεπαρκείς. Για τούτο, επίσης, πιστεύω ότι, σε αντίθεση με αρκετά από τα σύγχρονα έργα που αναπαράγουν τις 'αυτοβιογραφικές νύξεις', τις 'νεοτερικές ιδέες', ή τις 'σκηνικές λύσεις' του Ο' Νηλ, το Ταξίδι εισέρχεται αθόρυβα στη ψυχή του θεατή κι επιβάλεται στη μνήμη του ως ένα masterpiece.
Απλό Θέατρο/Κεντρική Σκηνή - Θεατρικός Οργανισμός Φάσμα - μετάφραση Νίκου Γκάτσου
2 comments:
Ομορφο κείμενο για ένα σημαντικό έργο που εντελώς συμπτωματικά είδα την Κυριακή. Είχα καιρό να δω παράσταση (για εντελώς προσωπικούς μου λόγους), η δεύτερη πράξη, απογειωτική! Και η αίσθηση του βιωμένου πίσω απ' όλα αυτά... Η δε Ράνια Οικονομίδου, συγκλονιστική! Ειδικά τα χέρια της, από την αρχή του έργου, να αυτονομούνται κάπως, σχεδόν να... πρωταγωνιστούν! Πολύ την χάρηκα την σύμπτωση!
αγαπητή alef, αν και έτυχε να παρακολουθήσω αρκετά θεατρικά έργα το τελευταίο διάστημα, η παράσταση στο Απλό Θέατρο ήταν αναμφισβήτητα η σημαντικότερη. Τα όσα αναφέρεις για την Οικονομίδου εκφράζουν τέλεια την δύναμη με την οποία 'υλοποίησε' έναν τόσο απαιτητικό ρόλο.
Την καλησπέρα μου,
Κ.
Post a Comment