Πανόπτικον

Επειδή οι καιροί δεν βοηθούν την ενασχόληση με οτιδήποτε ευχάριστο, σκέφτηκα να διασκεδάσω την περιρρέουσα θλίψη των τελευταίων ημερών, ανακαλώντας την κουβέντα του Παΐσιου, ενός αρκετά έντεχνου παρατηρητή τής κατάστασης όσων νιώθουν διαρκώς κρατούμενοι από συμπλέγματα κι αδυναμίες που ακυρώνουν την 'ελευθερία κινήσεων' που -διατεινόμαστε πως- μας ανήκει: "Πρώτη φορά βλέπω φυλακές με ανοιχτές τις πόρτες και τους φυλακισμένους να μην τους κάνει καρδιά να βγουν έξω".

***

Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια από την τελευταία φορά που οι διαμαρτυρίες των κρατουμένων αντήχησαν στα κελιά όλης της χώρας. Δεν γνωρίζω αν πράγματι άλλαξε κάτι το διάστημα που μεσολάβησε - το ενεργό ενδιαφέρον για την κατάσταση κάποιων συμπολιτών μας διαρκεί περίπου όσο και η παραμονή των ιστοριών τους στα πρωτοσέλιδα.

Από τις κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου θυμάμαι μόνο μια φωτογραφία με δυο τυφλά χέρια ανάμεσα στα κάγκελα να κρατούν ένα ανορθόγραφο πανό: "μάνα πάρε τα θρήματα της ψυχής μου".