Συνεχίζω το αναγνωστικό ταξίδι μου στην Ευρωπαϊκή ενδοχώρα αυτή τη φορά με ένα ελληνικό βιβλίο, με ‘ξενικό’ όνομα, το Ντεκαφεινέ της Εύας Στάμου. Στην ιστορία πρωταγωνιστεί η πόλη του Μάντσεστερ, με ένθετα επεισόδια στη Μασσαλία, στο Λονδίνο, και – το δικό μου ζητούμενο – σε πόλεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία και το Βέλγιο. Οι εσωτερικές διαδρομές των ηρώων κι η επιστροφή στην παιδική και εφηβική ηλικία κυριαρχούν στο μυθιστόρημα που κινείται με αφηγηματική μαεστρία σε περισσότερα από ένα επίπεδα. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της η συγγραφέας εστιάζει στην διαφορετικότητα και την μοναξιά του ‘ξένου’, του μετανάστη, του ομοφυλόφυλου, του θρησκευτικά διαφορετικού, αλλά και κάτι που σπάνια μας έχει προσφέρει η Ελληνική πεζογραφία: την μοναξιά του διανοούμενου. Η λεπτομερής και εις βάθος ανάλυση της ψυχολογικής κατάστασης και των κινήτρων των ηρώων, η δύναμη της περιγραφής, η πειστικότητα των τριών κεντρικών χαρακτήρων - και φυσικά η γοητεία της Mittel-Europa – κάνουν αυτό το πεζογράφημα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα της πρόσφατης λογοτεχνικής μας σοδειάς.Εύα Στάμου, Ντεκαφεϊνέ (Οδός Πανός)
3 comments:
Ενδιαφέρον, θα το ψάξω. Τι γνώμη έχεις για το περιοδικό 'Οδός Πανός'?
Αγαπητέ μου,
Με έπεισες να αγοράσω το Ντεκαφεινέ με τη λιτή και δομημένη κριτική σου. Αν και προτιμώ πάντοτε έντονη καφείνη στο καπουτσίνο μου, θα ζήσω ζωρίς αυτήν διαβάζοντας το βιβλίο. Θα πρέπει να σου πώ ότι τελευταία δεν με πείθουν οι επιλογές της Οδού Πανός, γιατί έχουν γίνει πολύ του mainstream.
Σε ευχαριστώ
Αγαπητή Λωξάντρα, το περιοδικό της «Οδού Πανός» είναι ένας ‘θεσμός’ με την θετική σημασία που είχε κάποτε ο όρος. Για πολλά χρόνια ήταν σημείο αναφοράς για ένα ‘εναλλακτικό’ κοινό το οποίο αποτελούσε σημαντική μερίδα των ανθρώπων που ασχολούνταν συστηματικά με τα λογοτεχνικά/πολιτιστικά δρώμενα στη χώρα μας. Δεν θα μπορούσα να πω ότι συνεχίζω να το παρακολουθώ, κυρίως διότι πολλά από τα αφιερώματα που κάνει δεν με ενδιαφέρουν πραγματικά. Το τελευταίο τεύχος που διάβασα προσεκτικά ήταν αφιερωμένο στον Παζολίνι, και νομίζω ότι ήταν πραγματικά καλό. Αλλά η ποιότητα των αφιερωμάτων ποικίλει ανάλογα με το άτομο που τυχαίνει κάθε φορά να συλλέξει ή να συντάξει το σχετικό υλικό. Η δημιουργία μιας συντακτικής επιτροπής, ή ομάδας τακτικών συνεργατών ίσως να έδινε μεγαλύτερη συνέπεια σ’ένα περιοδικό του οποίου η τύχη εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά απο τον ταλαντούχο εκδότη του. Κάτι αντίστοιχο – αγαπητό Κατοικίδιο – θα έλεγα ότι ισχύει και για την εκδοτική δραστηριότητα της ΟΠ, δίπλα σε πολύτιμους πεζογραφικούς και – κυρίως - ποιητικούς λίθους, εκδίδονται και βιβλία όπως της Ναχμία, το οποίο θα μπορούσε κάλιστα να έβγαινε κι απο την Εμπειρία Εκδοτική... Τουλάχιστον τέτοια ατοπήματα αποτελούν την εξαίρεση για έναν αγαπητό και σοβαρό εκδοτικό οίκο, ο οποίος συνεχίζει (θέλω να πιστεύεω) να μην συγχέει την εμπορικότητα με την λογοτεχνική ποιότητα.
Post a Comment