Sunday 8 July 2007

Αυλαία


"Το βιβλίο της ζωής του δεν είχε θέμα: έβρισκε μονάχα αποσπάσματα από σελίδες, σκόρπια κομμάτια που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους, προσχέδια μιας πιθανής πλοκής. Η ασυνέπεια των αποδείξεων δεν του επέτρεπε να βγάλει κανένα συμπέρασμα ή υπόδειγμα. Η επιθυμία να αποδόσει μεταγενέστερη συνοχή σε διάσπαρτα επεισόδια προϋπέθετε μια κοροϊδία που μπορούσε να ξεγελάσει τους άλλους αλλά όχι κι εκείνον τον ίδιο. Άξιζε τον κόπο τόση προσπάθεια για ένα τόσο πενιχρό αποτέλεσμα;"

Χουάν Γκοϊτισόλο, Αυλαία (ΚΕΔΡΟΣ).


Μια αλυσίδα σκέψεων για την δυσκολία της μνήμης να επαναφέρει αγαπημένες μορφές και να ανασυνθέσει τα γεγονότα που φτιάχνουν μια ζωή που πλησιάζει στο τέλος της. Λίγο πριν πέσει η αυλαία οι αναμνήσεις χλωμιάζουν κι ο πόνος της απουσίας αμβλύνεται, χάνει την έντασή του. Ενα βιβλίο για την απώλεια σε όλες της τις όψεις: θάνατος, γηρατειά, μοναξιά και λήθη.




.

4 comments:

Pellegrina said...

Γεα σου Κ.
Έχω διαβάσει το βιβλίο που λες. Είναι ένα μικρό διαμάντι, απίστευτα όμορφη (δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη) γλώσσα, τα κεφάλαια σχηματίζουν ένα απαλό, αρμονικό παζλ από όλα όσα αποτελούν την ουσία της ανθρώπινης ζωής και των ρόλων της. Να μην αναπτύξω, μόνο τη σχέση με τον Τολστόι (που τον προτιμώ από τον Ντοστογιέφσκι) κι ακόμα θυμάμαι ότι αναπόφευκτα όταν το διάβασα έκανα τη σύγκριση με τη φλόγα της Λοάνα του Ουμπερτο Έκο (που δεν τελείωσα), αυτού του απίστευτα φλύαρου ανθρώπου: υπάρχουν ομοιότητες στη βασική σύλληψη των δύο βιβλίων, αλλά ο καλλιτέχνης...και να θέλει δεν κρύβεται. Μιλάει για φθορά κι ανθίζει όλη η ζωή τα μάτια σου. Tο βιβλίο το είχα γνwρίσει τυχαία από κάποια κριτική εφημερίδας, ήταν από τις λίγες που εμπιστέυτηκα και ευτυχώς...
Σου στέλνω με μέιλ μια φωτογραφία που ας πούμε πως είναι το "αντίθετο" αυτής που δημοσιέυεις. Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω, αλλά δεν ήξερα πώς να τη στείλω μέσω σχολίου στο ποστ.

Kafeini said...

Pellegrina, Σημαντική η επισήμανση της σχέσης του κειμένου με τον Τολστόι. Ο 'Χατζή-Μουράτ' είναι από τα κείμενα που νομίζω ότι έχουν επηρεάσει πολλούς λογοτέχνες.

Σ' ευχαριστώ για τη φωτογραφία. Μου θύμισε μια εκδρομή που έκανα πριν λίγα χρόνια στις Σπέτσες. Καλό βράδυ, Κ.

Eva Stamou said...

Γειά σου Kafeini.
Ορισμένα κεφάλαια από το βιβλίο μου άρεσαν πολύ. Νομίζω όμως ότι ως μυθιστόρημα δεν λειτουργεί επιτυχημένα. Οι πολύ σημαντικες σκέψεις για τα γηρατειά, την ματαίωση των ονείρων, τον πόνο της απώλειας δεν αναπτύσσονται με τρόπο που βοηθά την αφηγηματική εξέλιξη. Συμφωνώ όμως με τη Pellegrina ότι η γλώσσα είναι πολύ όμορφη και ότι ο τρόπος που οι στοχασμοί γίνονται εικόνες είναι σε πολλά σημεία υπέροχος. Θα το πρότεινα μάλιστα ως καλοκαιρινό ανάγνωσμα, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο, γιατί πιστεύω ότι όταν περνάμε όμορφα κι απολαμβάνουμε τη ζωή με όλες μας τις αισθήσεις είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε.

ioeu said...

Καλημέρα (φωναχτή. αφήνω και...σιωπηλές)