H πρόσκληση του alef έκανε τη μνήμη μου να αναζητήσει τα ίχνη μιας φράσης που μπορεί να περικλείει, σ' ένα στίχο, ένα ολόκληρο ποίημα. Κι έτσι σκέφτηκα την κατακλείδα από ένα αγαπημένο κείμενο:
"Δεν έμαθα τίποτα, πηγαίνω χιλιοτρυπημένος από τον αέρα
αιώνιος κι αγαπημένος του όντος."
αιώνιος κι αγαπημένος του όντος."
Δ.Π. Παπαδίτσας, Ερμηνεία Πρώτη, 1966
11 comments:
Ευχαριστώ πολύ - κι εκ μέρους της Εαρινής Συμφωνίας που είχε την αρχική ιδέα- για την άμεση ανταπόκριση, και ναι, ποτέ δεν μαθαίνουμε τίποτα, αλλά πάντοτε κάτι μένει, ναι? Υπέροχος Παπαδίτσας, ευχαριστώ!
Πολύ ωραία η ιδέα - ό,τι και να μας συμβαίνει η ποίηση ξέρει πως να το γιατρεύει... Alef, σ'ευχαριστώ.
Μια καλησπέρα και μια δήλωση παρουσίας, απλά. Εξαίρετο περιεχόμενο...
δημολόγε, ευχαριστώ για το σχόλιο. Από τη μέρα που ανακάλυψα το μπλογκ σου, το παρακολουθώ αδιάλειπτα. Καλό βράδυ, Κ.
Τι έξοχος στίχος- ποίημα!
Καλημέρα.
Το ποίημα είναι ωραίο όταν το μοιραζόμαστε. Εαρινή Συμφωνία, ευχαριστώ και καλή συνέχεια
εξαιρετική επιλογή τού Παπαδίτσα με το μεταφυσικό στοιχείο της ποίησής του
Ariel, καλησπέρα - μόλις διάβασα και την δική σου, πολύ καλή, επιλογή. Ο Αναγνωστάκης ήταν, εκτός των άλλων, εκλεκτικός συνομιλιτής με την ποίηση του Παπαδίτσα.
Συγκαιρινοί και συνάδελφοι εκτός των άλλων
Πολύ όμορφο :0
Εξαίρετο ποίημα από τον πρώτο στην πραγματικότητα Έλληνα μοντέρνο ποιητή.
Post a Comment