Βίοι παράλληλοι

Ο θόρυβος κι η μουσική κινούνται με το ίδιο νόμισμα: τον ήχο.

Νομίζω ότι, για μένα, η μουσική έχασε την ισχύ της, όταν εξοβέλισε το θόρυβο από τη θέση του, ώστε να γίνει αυτή συνεχώς παρούσα ως background music. Η αντίσταση, ίσως, στην διαρκή υποχώρηση της μουσικής στο ‘υπόβραθο’ όσων κάνουμε, ξεκινά από την υπενθύμηση της φυσικότητάς της. Παλιά – ίσως υπάρχουν επισκέπτες αυτού του μπλογκ που να καταλαβαίνουν τι εννοώ – δεν πηγαίναμε στο σπίτι ενός φίλου για να ακούσουμε μουσική, αλλά για να ακούσουμε δίσκους.

Η διαδρομή ενός δίσκου από το ράφι ή το χαλί, ώσπου να τον αγγίξει η βελόνα του πικάπ, και πίσω στη θήκη του, σήμαινε ότι η πρώτη αίσθηση με την οποία μας δινόταν η μουσική ήταν η αφή. Δεν μπορώ εύκολα πια να θυμηθώ πως ήταν να ακούω μουσική, χωρίς παράλληλα να αλλάζω ταχύτητα στο αυτοκίνητο, ή να συζητώ, ή να προχωρώ ένα βιβλίο, ή να πληκτρολογώ.

Μου ρθε στο νου ένα κείμενο που διάβασα πριν από πολύ καιρό. Στην εισαγωγή τού βιβλίου Οι Αθώοι, ο Herman Broch αναφέρει πως όταν σταματήσει ο κάθε θόρυβος (των λόγων, μα και των σκέψεων) αυτό που θα ακούσεις είναι ο ήχος του χρόνου – του δικού σου χρόνου, που, ίσως, δεν χάθηκε.