Αυτές τις μέρες παίζονται στο 'Ανοιχτό Θέατρο' τρία μόνόπρακτα που πραγματεύονται τις ζωές των μεταναστών στην Ελλάδα, με κοινό τίτλο Μπλε μελαγχολία. Τρεις σπουδαίοι Ελληνες λογοτέχνες, η Μάρω Δούκα, ο Μάνος Ελευθερίου κι ο Μένης Κουμανταρέας, ανέλαβαν να ζωγραφίσουν με την πένα τους την ευθραυστότητα όσων δεν ανήκουν. Η παράσταση έφερε στο νου μου την αρχι-ιέρεια της ψυχανάλυσης Τζούλια Κρίστεβα που έχει πολλές φορές ασχοληθεί στα κείμενά της αλλά και από την θέση της ψυχαναλύτριας με την έννοια του ξένου, του απέξω (the outsider) και τις επιπτώσεις της μετανάστευσης για την κοινωνία, το άτομο και τη διαμόρφωση της Ευρωπαικής ταυτότητας. Η ίδια η Κρίστεβα γεννημένη στη Βουλγαρία - με ελληνικές, σλάβικες και εβραϊκές ρίζες - είναι διεθνώς αναγνωρίσιμη ως Γαλλίδα διανοούμενη. Η ταυτότητά της είναι αυτό που αποκαλούμε πολυφωνική. Η δουλειά της εστιάζει στην αποξένωση των μεταναστών από την γλώσσα και την κουλτούρα της χώρας που τους φιλοξενεί, την αρρώστια και την μιζέρια που απορρέουν από αυτόν τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις όποιες ψυχοσωματικές εκδηλώσεις.
Από τις παραστάεις της περασμένης σεζόν, "Το γάλα" του Κατσικονούρη, που επίσης πραγματεύεται τα θέματα της διαφορετικότητας και της αποξένωσης ήταν μία εξαιρετική προσπάθεια.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment