Η τελευταία ταινία του Clint Eastwood μας μεταφέρει στην αθέατη πλευρά ενός μικρού νησιού το οποίο έμελε να καταληφθεί όχι μόνο από την αμερικάνικη αρμάδα, αλλά --κυρίως-- από τα αμερικάνικα κινηματογραφικά συνεργεία, που κάθε δεκαετία επιστρέφουν στο νησί για μια νεά έκδοση της μάχης που λύγισε την Ιαπωνική Αυτοκρατορία. Το Letters from Iwo Jima αντιστρέφει πλήρως τους όρους πρόσληψης των προηγούμενων ταινιών. Πρωταγωνιστής στη μάχη είναι ο σιωπηλός, σοφός και αλτρουιστής Ιάπωνας Ken Wanabe, κι όχι ο πολεμοχαρής υπεράνθρωπος ηγέτης του Sands of Iwo Jima(1949), John Wayne. Η φωτογραφία είναι υπέροχη και τα μικρά στοχαστικά διαλείματα (με τους ευάλωτους αιχμαλώτους, ή με το ανυπάκουο σκυλί) διακόπτουν έξυπνα την ροή αφήγησης των πολεμικών γεγονότων. Αλλά αν η ταινία αποτυγχάνει -κατά τη γνώμη μου- οφείλεται στο ότι δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία: το ένα μήνυμα διαδέχεται το άλλο με αφοπλιστική σαφήνεια, μετατρέποντας την κάθε σκηνή σε έκθεση ιδεών με καλές προθέσεις. Είναι πολύ σημαντικό - και χρειάζεται ίσως κάποιον του μεγέθους του Eastwood - να κάνεις ταινία για ένα θέμα που λατρεύει το αμερικάνικο κοινό, και η οποία ουσιαστικά δηλώνει ότι οι 'έχθροί της Αμερικής' μπορεί να είναι καλοί άνθρωποι, ενώ πολλοί Αμερικάνοι 'ήρωες' μπορεί να δρουν ως εγκληματίες πολέμου - αλλά είναι σημαντικό ως πολιτική κίνηση ή ως κινηματογραφική δουλειά?
No comments:
Post a Comment