Υπάρχουν στιγμές στο περιθώριο του κυρίου θέματος ενός βιβλίου που η φωνή του συγγραφέα, απελευθερωμένη πρόσκαιρα από τις συμβάσεις του είδους, ακούγεται πιο καθαρά. Μεταφέρω ένα ενδεικτικό απόσπασμα:
Μια Παράκληση
Όσοι τυχόν θα είχαν να κάμουν διορθώσεις σημαντικές ή συμπληρώσεις στο βιβλίο αυτό μπορούν να τις στείλουν στο συγγραφέα, οδ. Πατρ. Ιωακείμ 23, Αθήνα.
Η ταυτότητα του γράφοντος είναι εύκολο να συναχθεί από την παράγραφο που ακολουθεί:
Η ταυτότητα του γράφοντος είναι εύκολο να συναχθεί από την παράγραφο που ακολουθεί:
Ο συγγραφέας παρακαλεί ακόμη να του στέλνωνται νέα βιβλία στη δημοτική, ιδίως σε πεζό λόγο. Θα μπορούσαν να του χρησιμέψουν για τη Γραμματική που ετοιμάζει.
Πρόκειται για το υστερόγραφο του Μανόλη Τριανταφυλλίδη, στην πρώτη έκδοση της ‘Ιστορικής Εισαγωγής’ - γραμμένο στις 15 Ιανουαρίου του 1938.
Ανάμεσα στα πολλά που μπορεί κανείς να σκεφτεί για αυτό το απόσπασμα, συγκρατώ το εξής: η ανάγκη προσωπικής επικοινωνίας ενός συγγραφέα με τους αναγνώστες του, μάλλον προϋπήρχε της εφεύρεσης των blogs.
2 comments:
Καλημέρα.
Εξαιρώντας τις ευτελείς περιπτώσεις (ανάγκη για κόλακες, δημόσιες σχέσεις),είμαι της γνώμης ότι ο δημιουργός κατά βάθος είναι απόμακρος. Επικοινωνεί με το κοινό όσο αυτό τον βοηθάει σε ανατροφοδότηση του έργου του.Το έργο μετά από μόνο του φέρνει τους (άλλους)ανθρώπους κοντά μεταξύ τους. Ο δημιουργός, ως τέτοιος, δεν είναι "ένας άνθρωπος σαν τους άλλους"
Στη ζωή μου ως αναγνώστριας υπήρξε η περίπτωση να θέλω, μέσω των βιβλίων, να γνωρίσω όχι το δημιουργό αλλά τον άνθρωπο. Και τότε ακριβώς τα παραπάνω αποδείχτηκαν αληθινά: Ο δημιουργός αδιαφορεί για την α ν θ ρ ώ π ι ν η επικοινωνία με τον αναγνώστη. Ούτε να τον γνωρίσει θέλει, ούτε να βγουν για καφέ, ούτε να ακούει τις φλυαρίες του. Κατά βάθος έχει συναίσθηση ότι η θέση του είναι άλλη.
Pellegrina, νομίζω ότι έχεις δίκιο, εκτός των άλλων, και από την άποψη ότι, πολλές φορές, ένας συγγραφέας θέλει - ή μπορεί - να επικοινωνήσει με τον αναγνώστη μόνο μέσα από τον δίαυλο του έργου του. Την καλησπέρα μου.
Post a Comment