Αέναη επιστροφή

Η αφορμή ήταν απλή. Οι συνεντεύξεις των υποψηφίων για έναν τομέα στον οποίο θεωρούμαι ειδικός, σήμαινε πως έπρεπε να επισκεφτώ για λίγο το παλιό μου γραφείο στο Bloomsbury. Το πρώτο που ένιωσα περνώντας την ξύλινη είσοδο του αστικού τριόροφου ήταν η γνώριμη ησυχία που αγκαλιάζει τα δωμάτια, επιτρέποντας στην ομιλία τού κάθε συναδέλφου να ακουστεί στο χώρο καθαρά κι αβίαστα. Μου φαίνεται ακόμη παράξενο πως στην πρωτεύουσα της Αγγλίας, αν δεν αντέχεις το θόρυβο και σου αρέσουν οι πρωινοί περίπατοι, είναι καλύτερο να μένεις σε κάποια κεντρική συνοικία του Λονδίνου. Στα δρομάκια γύρω απο τη Βρετανική Βιβλιοθήκη έχουν πληθύνει τα καφέ, και οι πρόσφατες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις - ενόψει δημοτικών εκλογών - έχουν μετατρέψει σε πεζόδρομους τις διασταυρώσεις στα μικρά πάρκα του Tavistock. Το σημείο όμως που προτιμώ βρίσκεται στην άλλη όχθη του βικτωριανού τετραγώνου: είναι η Charlotte Street, ένας δρόμος με μικρές μπυραρίες, καλά μπιστρό, πολλούς ξένους - και καθόλου τουρίστες. Στα γύρω στενά υπάρχουν ακόμη τα ‘δισκάδικα’ ενώ το μεγάλο βιβλιοπωλείο νότια της πλατείας έχει περιορίσει δραστικά τους πάγκους των ευπώλητων, επεκτείνοντας το τμήμα με τις παλιές, συλλεκτικές εκδόσεις.

Στις εφημερίδες κυριαρχεί η επέτειος της επίθεσης - πέντε χρόνια πολέμου και το μόνο απτό αποτέλεσμα είναι πως ο αριθμός των θυμάτων στον άμαχο πληθυσμό του Ιράκ είναι πενταπλάσιος των διακοσίων χιλιάδων βρετανών που χάθηκαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αρκετούς άγγλους η οργή για ό,τι συμβαίνει εναλάσσεται με την απορία πως άφησαν να οδηγήσει τη χώρα τους σε πόλεμο ένας ‘small town lawyer’ - όπως τόσο εύστοχα αποκάλεσε πρόσφατα η Independent τον Τόνυ Μπλαιρ. Η αντίθεσή μου στην εξωτερική πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου είναι τόσο μεγάλη που καμιά φορά ξεχνάω τι είναι αυτό που με έλκυε κάποτε στην αγγλοσαξωνική κουλτούρα. Οι βόλτες στα λογοτεχνικά λημέρια ήταν μια καλή υπενθύμιση κάποιων πραγμάτων που αγάπησα. Αγγλία βέβαια δεν είναι μόνο το Bloomsbury - αλλά ευτυχώς είναι και αυτό.