«Γράφουμε στα γαλλικά για να μην τρελαθούμε» λέει ο Σιοράν - και ο Μπέκετ συμπληρώνει ότι αποφάσισε να αφήσει την τοπική του διάλεκτο για χάρη της γαλλικής ακριβώς επειδή «Η γαλλική γλώσσα δεν έχει ‘ύφος’». Οι απόψεις αυτές ακούγονται ίσως παράδοξες και δεν είμαι βέβαιος κατά πόσο ευσταθούν για τους ασχολούμενους με την συγκριτική γλωσσολογία – αν και το γεγονός ότι έως πρόσφατα η γαλλική ήταν η γλώσσα της διεθνούς διπλωματίας οφειλόταν ακριβώς στο ότι δεν ενέχει τις πολυσημίες, την υπανικτικότητα, και εν τέλει την ασάφεια από τις οποίες θρέφεται η τωρινή αγγλόφωνη λαίλαπα των διεθνών ‘διαπραγματεύσεων’.
Αυτό που με απασχολεί όμως δεν είναι οι όποιες αρετές μιας συγκεκριμένης γλώσσας, όσο η ανάγκη κάποιων συγγραφέων να εκφραστούν σε άλλη από την λεγόμενη ‘μητρική’ τους γλώσσα. Αναρωτιέμαι, μάλιστα, αν κάθε συστηματική προσπάθεια γραφής – με σαφές μέτρο, εννοιολλογική συνέπεια, και αφηγηματικό ρυθμό – αποτελεί μια μορφή μετάβασης σε μια άλλη από την παραδεδομένη γλώσσα της καθημερινής ομιλίας. Κι αν τελικά, ο λόγος που γράφουμε – όταν μπαίνουμε σε αυτό το απαιτητικό παιχνίδι, με τους τόσο αυστηρούς κανόνες, που λέγεται συγγραφή – το κάνουμε για να αποδώσουμε στη ζωή λίγη από την τάξη ή την αρμονία που περιέχει η λογοτεχνία. Αν, με απλά λόγια, γράφουμε για να μην τρελαθούμε.
10 comments:
αυτό...ξαναπές το!
χαιρετώ!
Welcome back!
κι ευχές για όμορφες εαρινές περιπλανήσεις.
..γράφουμε για να μην τρλλαθούμε..το κρατάω αυτο
Κοπρόγατα, Την καλησπέρα μου.
αν ομως γραφουμε για να μην τρελαθουμε, τοτε δεν θα πρεπει μετα να εχουμε την απαιτηση να μας διαβαζουν οι ...γνωστικοι!! Δηλαδη, εχει δίκιο ο κόσμος που λέει, άστον αυτόν, συγγραφέας, δηλαδη "ψωνάρα";;
προσωπικα διαφωνω, ΔΕν γραφουμε για τέτοιο λόγο. Το γουστάρουμε, το μπορούμε, λοιπόν γράφουμε. Η δημιουργία είναι στη (γνωστική) φύση του ανθρώπου. Η γραφη ως ψυχοθεραπεια ειναι για τα ιδρύματα, νομίζω. ¨οσο για τη φραση που παραθετεις δεν ξερω τα συμφραζόμενα αλλά μου φάνηκε μάλλον σαν δοκιμή ύφους..αλλωστε για άλλο πραγμα μιλαει,περι του οποίου δεν εχω άποψη (δεν ξερω καμια ξενη γλωσα τοσο καλα ωστε να δοκιμαζα να εγραφα σε αυτην)
Ακόμη κι αν γράφουμε κάτι για να μην τρελαθούμε, δεν το εκδίδουμε για τον ίδιο λόγο. Άλλωστε, η συγγραφή ενός κειμένου δεν γίνεται πάντα με σκοπό την δημοσίευσή του, ούτε ταυτίζεται απαραίτητα με την έκδοση του. Από τη στιγμή όμως που αποφασίζουμε να δημοσιεύσουμε κάτι, πιστεύω πως είναι λογικό να μας ενδιαφέρει η ανταπόκριση που θα έχει στον αναγνώστη.
εννοούσα ακριβως οτι η συγγραφη του κειμένου (που οντως ΔΕΝ ταυτιζεται με δημοσιευση και εκδοση) ειναι πραξη γνωστικη,εκφραση δυναμης του μυαλου και οχι τρελα. Την ωρα της δημιουργιας μαλιστα θα ελεγα οτι και ο τρελοτερος γινεται γνωστικος. Πιστευω επισης οτι το σλόγκαν 'γραφουμε για να μην τρελαθουμε" ενεχει αντίδραση, ειναι απο τα κλισε των συστηματων για να περιθωριοποιήσουν τη δημιουργία. επιμένω, η συγγραφη και η τεχνη ειναι πραγματα γνωστικότατα. Αυτο ήθελα να τονίσω, η δημοσιευση (και μαλιστα με την εμπορικη εκδοχή της έκδοσης) είναι άλλη πονεμένη ιστορία (και δυστυχώς επιθυμητή!)
Πόσο κοντά όμως, ή πόσο μακρυά είναι μια άκρως δημιουργική στιγμή από μια στιγμή τρέλας;
Μήπως δεν γυαλίζει το μάτι σου όταν έχεις μια πολύ όμορφη ιδέα;
Δεν ξέρω αν διαφωνώ ή συμφώνω. Ξέρω ότι μ'άρεσε.!!
Nik, καλώς όρισες στην 'Καφεΐνη' - βρήκα το ιστολόγιό σου πολύ ενδιαφέρον.
Very niice blog you have here
Post a Comment