Ταξίδεψε, γνώρισε τη μελαγχολία των βαποριών, τα κρύα ξυπνήματα κάτω από τη σκηνή, τον ίλιγγο των τοπίων και των ερειπίων, την πίκρα των εφήμερων συμπαθειών.
Ευτυχώς αυτός ο μήνας με βρήκε να ταξιδεύω και να περιπλανιέμαι μακριά. Η μελαγχολία των βαποριών είναι όμορφη όταν την βλέπεις από μακριά. Τα ξυπνήματα είναι διαφορετικά. Το εφήμερο απλά εφήμερο.
Από την εποχή της αισθηματικής αγωγής έχουν περάσει 140 χρόνια, αλλά αυτές οι εμπειρίες και η απόλαυσή τους, παραμένουν ακόμα πηγή άγχους για μια γ υ ν α ί κ α. Ταξιδεύω όταν μπορώ (οικονομικά), αλλά και όταν έχω την ψυχική αντοχή να αντιμετωπίσω -σε διαρκή φάση- την προκατάληψη ότι μια γυναίκα μόνη ταξιδεύει κυρίως για να βρει γκόμενο. Το χειρότερο: Την αντίληψη αυτή έχουν και οι διανοούμενοι, οι οποίοι ταξιδεύουν μεν οι ίδιοι για τη "μελαγχολία των βαποριών", αλλά ε γ ώ είναι μάλλον απίθανο να ταξιδεύω για το ίδιο πράγμα. Σας φαίνεται άσχετο; ενοχλητική λεπτομέρεια; Κι όμως, υπάρχει μια μεγάλη γκάμα από ιδέες που κυκλοφορούν στους χώρους της σκέψης (και στα μπλογκ) α π ο σ τ ε ι ρ ω μ έ ν ε ς από την στάση της (δυτικής!)κοινωνίας απέναντι στις γυναίκες.
υγ: η ειρωνία: όταν ταξιδεύεις για τη μελαγχολία των βαποριών και των ίλιγγο των τοπίων και των ερειπίων, το δόσιμο της ψυχής σου στο χώρο καθρεφτίζεται στο πρόσωπό σου με τρόπο χαλαρό, ε ρ ω τ ι κ ό, με αχνό χαμόγελο και λάγνο βλέμμα! Οπότε, καταλαβαίνετε την περιπλοκή...
Από τον κυρ Μανουηλ έφτασα σε σένα. ΓΟητευτικό το ταξίδι μαζί σου, όσο πρόλαβα να σε ακολουθήσω... Νάσαι πάντα καλά! Αγαπώ και εγώ τον καφέ, όπως υποπτεύομαι και συ...
7 comments:
Ευτυχώς αυτός ο μήνας με βρήκε να ταξιδεύω και να περιπλανιέμαι μακριά.
Η μελαγχολία των βαποριών είναι όμορφη όταν την βλέπεις από μακριά. Τα ξυπνήματα είναι διαφορετικά.
Το εφήμερο απλά εφήμερο.
Μελαγχολία; Καιρός για δημιουργία!
Πίκρα; Γιατί όχι; Μια σταγόνα
ευτυχίας θα κυλήσει σύντομα...
Καλό μήνα
Από την εποχή της αισθηματικής αγωγής έχουν περάσει 140 χρόνια, αλλά αυτές οι εμπειρίες και η απόλαυσή τους, παραμένουν ακόμα πηγή άγχους για μια γ υ ν α ί κ α. Ταξιδεύω όταν μπορώ (οικονομικά), αλλά και όταν έχω την ψυχική αντοχή να αντιμετωπίσω -σε διαρκή φάση- την προκατάληψη ότι μια γυναίκα μόνη ταξιδεύει κυρίως για να βρει γκόμενο. Το χειρότερο: Την αντίληψη αυτή έχουν και οι διανοούμενοι, οι οποίοι ταξιδεύουν μεν οι ίδιοι για τη "μελαγχολία των βαποριών", αλλά ε γ ώ είναι μάλλον απίθανο να ταξιδεύω για το ίδιο πράγμα.
Σας φαίνεται άσχετο; ενοχλητική λεπτομέρεια; Κι όμως, υπάρχει μια μεγάλη γκάμα από ιδέες που κυκλοφορούν στους χώρους της σκέψης (και στα μπλογκ) α π ο σ τ ε ι ρ ω μ έ ν ε ς από την στάση της (δυτικής!)κοινωνίας απέναντι στις γυναίκες.
υγ: η ειρωνία: όταν ταξιδεύεις για τη μελαγχολία των βαποριών και των ίλιγγο των τοπίων και των ερειπίων, το δόσιμο της ψυχής σου στο χώρο καθρεφτίζεται στο πρόσωπό σου με τρόπο χαλαρό, ε ρ ω τ ι κ ό, με αχνό χαμόγελο και λάγνο βλέμμα! Οπότε, καταλαβαίνετε την περιπλοκή...
επιτέλους!
καλό μήνα!
Από τον κυρ Μανουηλ έφτασα σε σένα.
ΓΟητευτικό το ταξίδι μαζί σου, όσο πρόλαβα να σε ακολουθήσω...
Νάσαι πάντα καλά!
Αγαπώ και εγώ τον καφέ, όπως υποπτεύομαι και συ...
M! Χάρηκα που εντόπισα το ιστολόγιό σου. Καλωσόρισες στην 'καφεΐνη'
Oraio to ta3idi sou.........
Post a Comment